19 feb Missie Minibieb
Vorige week ruimde ik mijn boekenkast op. Ik denk dat ik dat echt het mottigste klusje in het huishouden vind. Af en toe stof ik wel het richeltje voor de boeken af, maar als ik dan wat beter kijk, dan zie ik het stof bovenop de boeken liggen en krijg ik visioenen van stofdoeken vol grijze pluis, wolken van dwarrelende deeltjes en een angstaanjagend gehoest waarvoor zelfs het coronavirus op de vlucht zou slaan. Kortom: geen heel fijn vooruitzicht. Maar ik had de boekenkast al anderhalf jaar genegeerd, dus ik wist dat deze rotklus eraan zat te komen. Laatst was ik om een beginnetje te maken al eens lafhartig op mijn bed geklommen om de bovenkant van de kast stofvrij te maken. Toen wist ik eigenlijk al: ik kan er niet meer omheen. Ik moest dat ding gaan uitmesten. Alles eruit, de boel in een sopje zetten, de planken afdrogen en dan alles er weer in. Een operatie die minstens een middag kost, weet ik uit ervaring.
Maar goed, er was geen ontkomen meer aan: ik moest er wat mee. Daarnaast had ik de laatste weken wat boeken gekocht en die lagen maar een beetje doelloos bovenop de andere boeken te wachten op hun natuurlijke plaats in de orde der dingen. Maar om dat te regelen, moest er met boeken geschoven worden en als je daaraan begint, dan kun je de hele bende net zo goed uitmesten. En daarnaast zag ik ook allerlei boeken waarvan ik dacht: waarom heb ik die eigenlijk nog? Misschien dat jullie dit soort gedachten nooit hebben als het op boeken aankomt, maar aangezien ik een soort Marie Kondo d’n tweede ben, is dat gewoon de natuur van het beestje. Je was een leuk boek, maar nu mag je naar iemand anders. Dikke doei!
En toen kwam de oplossing via mijn vrienden van het forum: iemand organiseerde een opruim-zoomcall. Dus daar was ik, op zondagmiddag. Met mensen in Amerika die stervensvroeg waren opgestaan om op te ruimen en een stelletje Europeanen met wilde puinruim-plannen. De call zou drie uur duren en ik had besloten dat het dan daarin maar moest gebeuren. Ik stofte, sopte, blies stof van boeken tot ik er licht in mijn hoofd van werd en maakte op mijn bureau een stapeltje van de boeken die ik weg wilde doen. Het was nog flink doorbikkelen, trouwens. Het was ook niet helemaal klaar na drie uur, dus de onderste rij van mijn kast gaat nog mee in een volgende stofzuigbeurt. Of niet. Want zo laks ben ik dan ook wel weer.
Omdat ik recentelijk weer aan het lezen ben geslagen (lang verhaal… maar mijn verlies van leeslust was een combinatie van het jarenlang analyseren van boeken voor mijn studie én een duizeligheidsprobleem dat een paar jaar geleden de kop opstak) besloot ik dat ik het stapeltje te vergeven boeken naar minibiebs in (en misschien ook wel buiten) Utrecht ga brengen. En dat ik daar natuurlijk ook een verslagje van kan maken. Ik weet nog niet hoe het een en ander eruit gaat zien en of ik ga schrijven over de boeken die ik wegbreng en eventueel ophaal, maar dat wijst zich vanzelf wel uit. Het is in ieder geval een goede stok achter de deur om kritisch te zijn op welke boeken ik wil houden en welke ik weg wil doen, want mijn huis is simpelweg te klein voor een bibliotheek van hier tot Tokyo. En dat poetsen is ook wel een dingetje. Ik heb in ieder geval wel al een naam voor dit project: Missie Minibieb. Ja, ik schud ze zo uit mijn mouw, de alliteraties. Misschien moet ik eens bij Suske en Wiske solliciteren.