09 okt Spleen

Het was weer eens tijd om naar een minibiebje te lopen, vond ik. Helaas heb ik nog steeds niks gelezen van alle boeken uit de vorige edities (komt nog wel), maar ik heb wel nog een hele stapel boeken liggen die ik kwijt wil, dus geregeld loop ik met een stapeltje boeken onder mijn arm door de wijk. Deze keer besloot ik om wat boeken mee te nemen op weg naar de supermarkt wat verderop, want de supermarkt verderop heeft ook een biebje. Of nou ja, biebje. De supermarkt heeft twee kratjes op een tafel met daarin en daaromheen een soort ongeordende stapel boeken. Meestal is het niet veel soeps bij het biebje in de supermarkt, maar ik besloot om het er maar op te wagen. De realiteit is ook dat ik naarstig op zoek moet naar nieuwe biebjes (drop hints, minse) en dit was de enige optie die nog op enigszins fatsoenlijke loopafstand te bereiken was.

In mijn tas had ik De man zonder ziekte van Arnon Grunberg (en een oud Zuid-Afrikaans kookboekje, dat heb ik daar ook achtergelaten). Ik las deze roman, net als Grip , tijdens de postdoctorale cursus van mijn oude opleiding. Nu denkt u vast: maar Elise! Wat is dat dan voor een cursus dat je al die boeken wegdoet? Nou ja, minse. Het is gewoon een cursus over Nederlandse literatuur en ondanks dat het altijd interessant is om nieuw uitgekomen boeken te lezen (deze boeken waren toen relatief nieuw) is het ook een beetje zoals het met veel Nederlandse literatuur is: leuk voor de bezigheidstherapie dat ik het gelezen heb, maar nu mag het naar iemand anders. Ja nee, het is wat het is. Zo ook De man zonder ziekte. Het gaat over een architect die naar Irak afreist voor een project. Jullie raden het al: dat gaat natuurlijk helemaal verkeerd allemaal daar in Irak. Het is wel weer duidelijk: compact samenvatten is wel een kernkwaliteit van ondergetekende. Veel meer kan ik er trouwens ook niet over zeggen, want ik vergeet binnen een jaar na lezing altijd waar boeken ook alweer precies over gingen. Tenzij het echt heel goed of fascinerend was en ja… nou ja. Ik zeg even niks. Laat ik het erop houden dat ik me van Grip echt veel meer herinnerde, dus dan kunnen jullie dit boek een beetje plaatsen in het Grotere Geheel der Dingen.

Zoals ik al vermoedde, zat er weinig soeps in het biebje. Maar vreemd genoeg trof ik wel een boekje van Baudelaire aan. Ik weet niet wat dit voor een elitaire buurt is, maar er staan echt heel vaak klassieke Franse dingen in de biebjes die ik regelmatig check. En omdat deze niet zo dik was en ik weet dat Baudelaire wel te doen is in het Frans (in tegenstelling tot mijn vriend Flaubert… elke keer als ik mijn Franse Madame Bovary opensla, schieten de tranen me in de ogen), besloot ik om dit boekje van de ondergang te redden en het mee naar huis te nemen. Ik ben altijd gefascineerd door het woord spleen (dat de meeste mensen hier natuurlijk kennen van dat gedicht van Bomans over die hondjes), omdat ik nooit zo goed weet hoe ik dat moet duiden. Het is zoiets als verveling, maar dan met een soort onbehagen erin, of zo. Nou weet ik uit ervaring dat je je in Parijs ook helemaal de tering kunt vervelen (al dan niet met onbehagen op de achtergrond), dus misschien herken ik er nog wel wat in, ik projecteer immers graag als het op Parijs aankomt. Volgens google is dit boekje trouwens ook een soort stream of consciousness-achtige toestand, dus dat is een soort Twitter avant-la-lettre, zeg maar. Het zijn ook allemaal maar korte verhaaltjes, dus dat is ook wel lekker in het Frans. Observaties uit de Franse hoofdstad, ik ben benieuwd.

(Over Bomans gesproken trouwens… het boek achter het hoofd van het poppetje in de illustratie was van Bomans. Ik vind het grappig dat dit boek zo dichtbij iets staat met het woord spleen in de titel in een willekeurig supermarktkratje in Utrecht.  Als je de verbindingen tussen ogenschijnlijk apart dingen ziet, is overal een verhaal van te maken… echt waar).