25 mei Der Rosenkavalier

Ik volg op instagram de Belgische harpiste Anneleen Lenaerts, de soloharpiste van de Wiener Philharmoniker. En die postte laatst een filmpje ter promotie van haar laatste plaat, waarin ze met een groepje strijkers de wals uit Der Rosenkavalier van Richard Strauss zit te spelen.
Ik: OH DE ROSENKAVALIER!!!
Als er iets van Richard Strauss langskomt, laat ik altijd alles direct uit mijn poten vallen en dan ben ik opeens drie uur verder. Nu heb ik dat met wel meer klassieke muzakjes, maar zeker met die van Strauss. Ik denk dat dat door zijn grote melodieën komt, die ik dan bij voorkeur hardop meezing. Voor mijn buren moet dat klinken als een soort meditatief chanten, maar dat is dan maar zo. Mijn buurman zingt namelijk met grote regelmaat dat kutliedje van Abel, dus ik zie het maar als een soort uitwisseling van onaangename klanken.  Al wil ik daarbij even vermelden dat mijn buurman wel kan zingen, in tegenstelling tot Abel. En in tegenstelling tot ondergetekende. Een beetje oneerlijk is dat wel van mijn kant als ik ongegeneerd mee zit te brullen met een muzakje, maar zo is het leven nou eenmaal.

Even terug naar der Richard. Ooit ging ik met de oma en haar bejaardensoos-vrinden naar de opera in Luik. Dat was in allerlei opzichten interessant. Eropuit trekken met de oma was sowieso altijd een belevenis, maar in een bus vol Limbo-bejaarden al helemaal. Ik haalde in mijn eentje de gemiddelde leeftijd in de bus 20 jaar omlaag, serieus. En ik was toen zeker al 30. Het theater in Luik was ook al zo’n fascinerend iets. Ik weet niet hoe het nu is, maar toen (ik gok een jaar of tien tot twaalf geleden, volgens mij stond er een renovatie op stapel) was het nogal vergane glorie. Niet heel verrassend, natuurlijk. Luik heeft patent op ouwe, verlopen meuk. Ik ben zelf op een vreemde manier dol op de Franstalige buur, maar je moet wel een beetje door de rotzooi heen kunnen kijken. Nadat ik in het Frans drankjes had besteld voor de halve bus gingen we een opera van Strauss zien, Arabella. Ik denk dat het een dress rehearsal was, maar dat weet ik niet meer helemaal zeker. Ik had natuurlijk ook wat over Arabella kunnen schrijven vandaag, maar dat verhaal was nog dommer dan dat van Der Rosenkavalier en ik vond het waarschijnlijk ook niet ’s mans sterkste werk, want ik heb er werkelijk nul herinneringen aan en dat is een prestatie op zich, want ik onthoud altijd alles.
Het hoogtepunt van de avond was echter dat ik na afloop in een bus met teleurgestelde bejaarden zat, want ach ende wee, ze hadden geen walsjes gehoord!

‘Nou zeg,’ siste de oma tegen mij, ‘Het was toch niet van Johann Strauss, wat hadden ze dan verwacht?’
‘Oma,’ siste ik terug, ‘Jij hebt twee zonen die conservatorium hebben gedaan, jij weet stiekem best wel dingen. Dat is niet voor iedereen zo.’
‘Oh ja,’ zei de oma opgetogen, ‘Ik weet stiekem best wel dingen.’
Het was een wonderlijk mens, die oma van mij. Soms hoopte ik dat ze tijdens haar leven nog een keer door zou krijgen dat ze op veel vlakken veel meer wist en interessanter was dan de mensen tegen wie ze zo opkeek, waarvan er trouwens ook een paar in die bus zaten. Maar ik geloof niet dat ze dat ooit echt ingezien heeft. Dat was een beetje de tragiek van de oma. Ik lijk erg op haar, dus ik begreep haar frustraties met andere mensen altijd wel. Helaas groeide zij op in een tijd en omstandigheden dat er geen plaats en ruimte was voor slimme en niet zo standaard meisjes. Daar moeten we maar niet meer naar terug met z’n allen, denk ik dan.

Der Rosenkavalier zag ik jammergenoeg nog nooit live, maar die staat wel hoog op mijn operalijstje, ik denk net onder Porgy en Bess. Het is een nogal dun verhaaltje, maar eerlijk gezegd is dat met opera meestal zo. Als je zoekt naar een diepgaand verhaal kun je beter een goed boek lezen. In het kort komt het erop neer dat een ongewenste verloving tussen een oude baron en een jong meisje voorkomen wordt door een als vrouw verklede vent, die er op het laatst zelf met de beoogde bruid vandoor gaat. Ik denk dat ik het verhaal wel al 48 keer opgezocht heb in mijn leven, maar het is zo stupide dat ik altijd weer vergeet hoe het precies zit. En het is ook verwarrend, want de als vrouw verklede vent wordt dus gezongen door een sopraan. Ik zou eigenlijk de hele opera een keer op youtube moeten kijken, maar bij de twee versies die ik nu kan vinden, haak ik al tijdens de ouverture al af. Zo’n hoog tempo! Ik houd best wel van een beetje vaart in een klassiek muzakje, maar je kunt ook overdrijven. De uitvoering die ik op Spotify meestal luister, is trouwens wel okee. Dus die heb ik hier maar toegevoegd, mocht je een keer niet kunnen slapen. Dan klinken klassieke muziekjes wel op z’n lekkerst, hoor. In het donker.

Omdat de uitvoeringen op youtube echt vreselijk zijn, hier ook een link naar het filmpje van Anneleen Lenaerts. Haar hele plaat vind je hier.