12 apr Porgy and Bess
Van alle muziek die ik nog nooit live heb gezien (en dat is nog steeds heel veel, minse) staat Porgy and Bess van George Gershwin met stip bovenaan mijn verlanglijstje. Maar op de een of andere manier kruist het stuk nooit mijn pad in het echte leven. Want zo gaat dat normaal gesproken met mij en klassieke muzakjes. Dan ga ik bijvoorbeeld naar Berlijn of Wenen en is er net iets interessants in die week (ik plan eigenlijk nooit meer om concerten heen, dat deed ik eerst wel vaker) en daar koop ik vervolgens kaarten voor. Op deze manier heb ik best al veel coole dingen gezien zo door de jaren heen. Maar met deze opera lukt het me maar niet om ‘m in het echt te zien. Ik weet zeker dat het ding regelmatig opgevoerd wordt, ook in Nederland. Maar op de een of andere manier mis ik dat altijd. Ik zou dat toch echt wat beter moeten monitoren, eigenlijk. Maar ja, ik monitor al zo veel, godallejezus. Daar is de rek ook wel eens uit.
Porgy and Bess en ik gaan weeeeeejbek, moeten jullie weten. Papa was vroeger dirigent van een koor en die zongen een medley van deze opera. Ik vond concerten van het koor van mijn vader altijd doodsaai, maar wat ik me dus echt letterlijk kan herinneren van aaaaaaal die concerten die ik uitgezeten heb, was de Porgy and Bess-medley die ze zongen. Ik denk dat in die jaren mijn jazz-obsessie ontstaan is, want ik was ook altijd grote fan van de concerten van de big band waar papa in speelde (ja, mijn vader zat in veul verenigingen). Het is echt heel gek, maar als ik denk aan muziek van toen ik klein was, dan denk ik dus aan dit soort dingen. En aan harples met z’n suffe etudes. Ik wil ene meneer Grossi van de Metodo per Arpa (eerste ding dat boven komt drijven als je op Metodo per Arpa googlet, haha) ook nog wel met terugwerkende kracht vermoorden. Daar was echt niks leuk aan, aan die Metodo per Arpa. Gelukkig zat papa in een big band en zong zijn koor de Porgy and Bess-medley, anders was ik nu vast geobsedeerd door harpetudes.
Maar goed, ik dwaal af. Vrij associëren, joe. Porgy en Bess werd in 1935 voor het eerst uitgevoerd in Boston door een voornamelijk zwarte cast, wat in die tijd revolutionair was. Het libretto is gebaseerd op de roman Porgy van de schrijver DuBose Heyward, wiens vrouw Dorothy de roman al had aangepast tot een succesvol toneelstuk voordat Gershwin ermee aan de slag ging. Samen met Ira Gershwin (de broer van) schreef DuBose het libretto van de opera over Porgy die Bess probeert te redden uit de handen van foute kerels. Even heel kort door de bocht, hè. Ik verdenk dat alle geniale taalgrapjes in de teksten van Ira komen, maar dat weet ik niet helemaal zeker, misschien was DuBose ook wel heel grappig, wat natuurlijk best aannemelijk is met zo’n voornaam. Als kind zong ik de bekendste nummers fonetisch mee, maar jaren later ontdekte ik pas wat er echt gezongen werd en dat is bij tijd en wijle vrij geniaal. Zo zit in het nummer It ain’t necessarily so bijvoorbeeld een stukje over Jonas (die van de walvis) en dan zingen ze: ‘For he made his home in that fish’s abdomen’ en daar word ik heel blij van, gewoon omdat dat zo lekker loopt op de muziek en het gewoon intelligent rijm is, of zo. En nog steeds, hè. Ook al heb ik dat nummer zeker al duizend keer geluisterd. Dan denk ik: ‘Dadelijk komt dat stukje over die walvis, joe!’ De Gershwins en hun vriendje Cole Porter hebben vrij briljante dingen gemaakt op dat gebied.
Vroeger, toen we nog aan cd’s deden, gaf ik heel vaak de Porgy and Bess-cd van Louis Armstrong en Ella Fitzgerald aan mensen als ze jarig waren. Een soort zendingswerk.
‘Hier, muziek. Luisteren godverdomme!’
Nu heeft dat niet zoveel zin meer, mensen cd’s geven. Daarom typ ik dit stukje maar, je moet toch iets als klassieke muzakjeszeveraar.
(In de categorie vrij associëren moet ik opeens denken aan die andere cd die ik wel eens aan mensen gaf. Dat wordt mijn volgende verhaaltje! Spannend joh…)
 |
Als je een keer drie uur niks te doen hebt, kun je deze versie op youtube kijken. |