
20 dec Messa da Requiem
Wat ik denk ik het meeste gemist heb in die hele coronatoestand (en nu dus weer, hihaho) zijn liveconcerten. En dan vooral klassiek, hè. Het is niet zo dat ik nooit andere concerten bezoek, maar die mis ik gewoon niet zo. Ja nee. Het is wat het is, ik kan daar ook niks aan doen. Dus ik was me dan ook een potje blij toen R. mij vroeg of ik zin had om in november mee te gaan naar het Requiem van Giuseppe Verdi, uitgevoerd door het orkest waar een collega van hem in speelt. In Eindhoven, waar ik meteen de eerste ronde van Dertien in een Dozijn deed. In januari ga ik trouwens een nieuwe ronde doen. In een hopelijk redelijk uitgestorven stad, niet te ver weg. Ja… mysterieus.
Ik moet eerlijk bekennen dat ik het Requiem van Verdi nog niet zo goed kende. Ik had het wel eens geluisterd en dacht toen ‘boh hysterisch’ (dat is trouwens niet per se een diskwalificatie hier in de klassieke muzakjes-woonst, integendeel zelfs) dus ik verheugde me behoorlijk om het een en ander eens live te beluisteren, want dan komt het toch echt op een andere manier binnen dan als je thuis achter je computer zit te tijpen met Koen de Koptelefoon op. Dus verheugd toog ik naar het Muziekgebouw Frits Philips in Eindhoven. Alwaar ik al binnen tien seconden na de eerste inzet begon te janken. Dit kwam trouwens niet door de alles overweldigende schoonheid van het stuk, ik was gewoon echt heel blij dat ik weer eens in een concertzaal was.
Verdi voltooide zijn Requiem in 1874 en droeg het op aan de dichter Alessandro Manzoni, die een jaar eerder van de trap gevallen was en daaraan bezweken was. Ja, ik weet het. Zoiets verzin je niet, ik las het ook maar op wikipedia. Verdi was blijkbaar een fan van ’s mans werk en besloot om een requiemmis aan hem op te dragen. Voor degenen van jullie die dat niet weten: als een katholiek de pijp uit gaat, dan krijgt ie een mis met vaste gezangen, een requiemmis. Meestal is dat een ingetogen, redelijk Gregoriaans gedoetje. Maar als je een of andere maffioso uit Napels bent, dan heb je nu in ieder geval het Requiem van Verdi tot je beschikking. Ik zag een paar weken na dit concert de film House of Gucci en ik moest de hele tijd aan het Requiem denken. Een doorsnee katholiek (en zeker in Noord-Europa) gaat dat echt niet op z’n begrafenis doen, namelijk. Dan loopt iedereen van schrik de kerk uit.
Het Requiem is namelijk nogal dramatisch. Met een groot koor, dat af en toe als een trein over je heen dendert. Nu ik het meerdere malen geluisterd heb, herken ik er dingen in uit de opera’s van Verdi, met name Aïda. Je zou dat best musicologisch kunnen duiden, denk ik. Maar ik ben geen musicoloog en ik ben ook niet van plan dat te worden. Ik ken eigenlijk verdomd weinig van Verdi echt goed. Ik zong ooit een stuk uit Aïda met een operaconcert van het studentenkoor (ook een goed verhaal, maar dat vertel ik nog wel een keer) daardoor ken ik die opera wat beter, maar dan heb je het ook wel gehad. Helaas zag ik nog nooit een zangespektakel van de goede man in het echt. Dat staat wel hoog op mijn verlanglijstje, bij voorkeur in de arena van Verona. Je moet niet te bescheiden zijn in je wensen op dat gebied, zeg ik altijd maar. Als er iemand eigenlijk stiekem geschikt is voor een maffioso-begrafenis, dan ben ik het wel. Ik hou van drama en wansmaak. Wanden vol witte rozen en huilende mensen met zonnebrillen, hoeden en bontmantels tot op de grond. Ook de mannen. Dat soort werk. Ja.
Tijdens het concert dacht ik trouwens: dit moet ik horen met Pavarotti. Dus vandaar deze uitvoering vanuit de Scala in Milaan. Joe. En een andere op youtube, dan kunnen jullie het vergelijken en daar intellectueel bij kijken. Is leuk, hoor.
![]() |
Je vindt het een en ander natuurlijk ook op youtube. |