42 and counting…
1784
post-template-default,single,single-post,postid-1784,single-format-standard,bridge-core-3.1.3,qode-page-transition-enabled,ajax_fade,page_not_loaded,,qode-title-hidden,qode-theme-ver-30.2,qode-theme-bridge,disabled_footer_top,qode_header_in_grid,wpb-js-composer js-comp-ver-7.3,vc_responsive,elementor-default,elementor-kit-15645

42 and counting…

Vandaag word ik 42. Ik vind daar eigenlijk weinig van. Ik ben namelijk een fervent aanhanger van wat de oma ooit tegen mij zei toen ik zat te klagen dat ik ouder werd: ‘Gewoon doorademen, dan word je zelfs nog ouder. Kijk maar naar mij.’

Ik merk er verder ook niet zoveel van, want ik was altijd al zo stijf als een plank (ik kon de grond voor me al niet meer aanraken toen ik zes was, of zo) en ik heb me nooit heel veel aangetrokken van andere mensen (je hoort mensen altijd zeggen dat ze meer schijt krijgen aan dingen en meningen… maar dat had ik eigenlijk altijd al), dus wat dat laatste betreft kan ik nou niet bepaald zeggen dat er sprake is van een leercurve. Aan die stijfheid zou ik natuurlijk wel wat kunnen doen, maar aangezien ik niet weet hoe het is om soepel en atletisch te zijn, heb ik daar gewoon niet zo’n last van. Desondanks zijn er toch allerlei praktische dingen die je leert als je ouder wordt en die je dan met je meesleept voor de rest van je leven. Zo leerde ik in mijn 42ste levensjaar onder andere deze dingen:

  • Schimmelreiniger werkt echt, ik dacht altijd dat dat een hoax was.
  • Elke dag afwassen is slimmer dan om de zoveel dagen.
  • Indiase curry’s maken is ingewikkeld en dus interessant.
  • In een ziekenhuis werken is niks voor mij.
  • Gochujang is goed spul.
  • Je moet altijd even checken of de afvoerslang van de wasmachine ook echt in de afvoer zit voor je hem aanzet.
  • Leeuwarden is een van de leukste steden van Nederland.
  • Ik verveel me werkelijk nooit, ik heb niet zoveel externe prikkels nodig.
  • Mijn Duits is beter dan ik dacht.

Het is misschien allemaal weinig wereldschokkend, maar toch zitten er wel een aantal dingen bij die me weer op weg helpen op nieuwe paden. Of me helpen om oude paden niet opnieuw in te slaan (hallo afwas, hallo ziekenhuis). Kortom: mijn 42ste levensjaar was best een prima levensjaar. Er zijn de laatste tien jaar namelijk best wel wat jaren geweest dat ik een beetje langs mezelf heen leefde, maar dit jaar was niet zo’n jaar. Je mag dat misschien allemaal niet vinden met al die corona-ellende, maar ik ben de rust echt gaan waarderen. Als je van nature namelijk niet zo rustig bent, dan is het soms wel eens goed om naar binnen te kijken en je af te vragen: wat ben je in godsnaam allemaal aan het doen, vrouwmens?

Nou, op naar de 43. Ik ben nu al benieuwd wat ik in het komende jaar allemaal ga leren. Misschien ga ik wel speerwerpen. Of ontwikkel ik spontaan een skin care routine. Je weet het niet, hè. Spannend man.