De rollende steen
1896
post-template-default,single,single-post,postid-1896,single-format-standard,bridge-core-3.1.3,qode-page-transition-enabled,ajax_fade,page_not_loaded,,qode-title-hidden,qode-theme-ver-30.2,qode-theme-bridge,disabled_footer_top,qode_header_in_grid,wpb-js-composer js-comp-ver-7.3,vc_responsive,elementor-default,elementor-kit-15645

De rollende steen

Vanaf begin november tot eind december had ik nogal wat ideeën voor deze website. Verhaaltjes over plekken die ik had bezocht, een collage links, een recept rechts… ik kwam de tijd wel door. Daarna droogde het een beetje op. Ik heb dat soms, dan weet ik gewoon niks meer… ideeën komen bij mij in vlagen. Soms heb ik er zoveel tegelijk dat ik twee nachten amper slaap van het circus in mijn hoofd (ik schrijf dan alles op en werk het gestaag uit), vervolgens gebeurt er twee weken helemaal niks. In zo’n periode zit ik nu even. Ik maakte nog een verslag van mijn bezoek aan Aken en draaide een Berlino ineen, maar ik zat die dingen een beetje voor me uit te schuiven, omdat daarna mijn ideeën op zouden zijn en er nog een stuk januari over was. Natuurlijk kan ik nog driehonderd blogjes schrijven over muzakjes of de overige 104 Berlino’s in elkaar draaien, maar ik probeer dus heel erg hard om geen lopende band-werk te maken van dit blog, want dan krijg ik er zo’n hekel aan dat ik helemaal niks meer maak. Ik ken mezelf na 42 jaar best wel goed, namelijk. Gemak dient de mens, maar gemak dient Elise niet.

Ik zoek al een tijdje naar een oplossing voor het feit dat gemak mij niet dient. Ik heb namelijk constant het gevoel dat ik een enorme steen tegen een helling op aan het duwen ben. Alles is al heel lang een constante ergernis. Omdat niks hier ooit makkelijk gaat.  Maar, let op! Hier komt de disclaimer: als het wel makkelijk gaat, word ik ook pissig. In een normale wereld (lees: pre-corona) sloeg ik altijd op de vlucht voor dit dilemma. Tripje hier, pubquizje daar, etentje links, borreltje rechts en oh ja… werk… ja nee man, zo druk! Vervolgens had ik heel veel dingen gedaan, maar tegelijkertijd helemaal niks wat ik echt wilde doen. Mijn bezigheden waren niet moeilijk, maar ze waren ook niet makkelijk… het was gewoon bezigheidstherapie. Dat wil ik niet meer. Ik wil dingen doen omdat ik ze wil doen, niet omdat het een gewoonte is… of erger nog: omdat ik denk dat het moet. Groei zit aan de randen van wat comfortabel is en dus moet ik die opzoeken. Toch dingen maken, terwijl ik niks weet of het echt hemeltergend slecht vind. Toch een boek lezen, ondanks dat ik dat al jaren niet meer gedaan heb. Toch weer naar de Amazing Oriental fietsen voor weer een maaltijd die ik nog nooit eerder maakte. Toch een uur gaan lopen, terwijl ik me eigenlijk veel liever zit te ergeren aan mezelf achter mijn computer. Dat soort dingen.

Wat mij de laatste paar weken enorm heeft geholpen daarbij, is een forum waar ik lid van ben geworden. Ik was er al eens eerder in 2014, maar toen was het nog te vroeg. Ik moest eerst een paar dingen leren over mezelf, zullen we maar zeggen. Dat ik zelf die kaders kan bepalen, bijvoorbeeld. En dat die kaders best af mogen wijken van de Nederlandse hokjes, maar dat dat dus wel een grote steen is die je constant tegen de helling op moet duwen. Omdat ik de maatschappij niet kan veranderen, maar alleen maar kan veranderen hoe ik zelf met die maatschappij omga. En dat, lieve minse, is een proces dat nooit stopt, want er is nogal wat mis met de maatschappij.  Lange adem is daarbij het toverwoord, alleen heb ik dat van nature niet echt. Dus zoek ik manieren. Zo’n forum blijkt voor mij goed te werken, omdat daar meer mensen zitten die constant tegen een steen aanduwen, vaak in andere contexten zelf. Daar af en toe over praten, is voor mij zinvoller dan het ultra-Nederlandse advies: ‘Oh, wil je dat? Nou ja, dan moet je dat gewoon doen. Of zo.’

Op dit moment heb ik vooral baat bij de hele concrete dingen, zoals concentratie-zoom calls. Je logt in, vertelt de anderen wat je gaat doen, je gaat vijftig minuten daarmee aan de slag en je komt daarna terug om te zeggen wat je gedaan hebt en waar je tegenaan loopt. Dat herhaalt zich dan een keer of twee, al naar gelang waar de deelnemers behoefte aan hebben. Het werkt voor mij echt als een tierelier, omdat ik weet dat die mensen aan de andere kant met dezelfde shit lopen te worstelen en vreemde ogen dwingen, of zo. Ik schreef tijdens deze calls al verschillende sollicitatiebrieven, kookte Koreaans en Thais voer, poetste mijn toko, tijpte blogposts, las honderden pagina’s en kleurde en gutste er vrolijk op los. Ik word er efficiënter van en in tegenstelling tot de ga-dat-nou-maar-gewoon-doen-types, heb ik het gevoel dat deze mensen het oprecht leuk vinden wat je doet en het je gunnen als iets lukt.

‘Jongens, ik heb al dagen een writer’s block,’ zei ik eerder deze week, ‘Er komt niks!’
‘Tuurlijk wel. Typ iets, al is het onzin,’ zei een van hen, ‘Er ontstaat vanzelf wel een verhaal.’
En kijk, daar zijn we dan. We houden nu al een paar weken de steen rollend, het is echt behoorlijk revolutionair. Misschien komt er binnenkort zelfs wel een vlak stuk, of zo. Jottum.