In 2015 kocht ik deze domeinnaam.
‘Oh,’ dacht ik, ‘Dat wordt een eitje, die site. Ik ga gewoon iets met cultuur doen. En Duitsland. Word ik vast beroemd mee, want ik kan dingen.’
Maar toen begon het gedonder. Want wat ging ik dan met cultuur doen? Boekrecensies schrijven? Moeilijk doen over muziek? Kunstkritiek?
U moet weten, ik ben echt niet in de wieg gelegd om oordelen te vellen over wat dan ook. Ik hou niet van oordelen. Tijdens mijn studie had ik daar serieus moeite mee. Dat ik iets moest vinden van al die boeken die ik las. Ik wilde gewoon boeken lezen en het liefst zo veel mogelijk. Weinig academisch, maar het is wat het is. Achteraf kijk je een koe in de kont, maar ik had gewoon af moeten studeren in psycholinguïstiek, taalkunde of nou ja… misschien zelfs wel taalbeheersing. Gewoon een beetje dingen meten, daar wat statistiek op loslaten… kom maar door. Maar neen, minse. Literatuur met een hoofdletter L, ik zou het wel even gaan duiden allemaal. Ik had het beter leuk kunnen houden, die boeken. Maar ja, daar heb je die koe weer.
Nu zijn we vijftien jaar verder in deze worsteling en staar ik dus al en jaar of zes tegen deze domeinnaam aan. Het kopje ‘cultuur’ in het menu staat op ‘not published’ achter de schermen. Omdat ik werkelijk totaal geen zin heb om iets op te schrijven over musea, boeken, muziek of wat dan ook in die categorie. Ik ben door de jaren alleen maar slechter geworden in oordelen over dat soort zaken. En de dingen waar ik altijd heel goed in was (schrijven, spelen en maken) daar begin ik niet eens meer aan, want er is altijd wel iemand die probeert me naar de oordelende hoek te slepen. En daar heb ik geen zin meer in. Dus probeer ik terug te gaan naar de kern: dingen maken. Maar ik wil wel dat mensen het lezen. Of zien. Of aanhoren. Want zo ben ik dan ook wel weer. Een beetje kunstzinnig kliederen bij een tochtig raam en daar ongezien amechtig bij zuchten is niet echt mijn kopje thee.
En dus modder ik voort met mijn eigen belachelijke ambitie. Want dat is het hele probleem. Weet ik sinds vorige week. Toen iemand in mijn coachingstraject de volgende historische woorden sprak: ‘Jij bent echt heel ambitieus, weet je dat?’
Toen dacht ik: ‘Ja godverdomme. Dat is ook zo. En daar heb ik echt al twintig jaar heel erg veel last van.’
Want ik doe nooit iets simpels. Ik ga dan verhalen en lino’s maken bij mijn dagen in Berlijn (inmiddels meer dan 100). Of ik denk na over een top 2000 van klassieke muzakjes, waarbij ik (stel dat ik tien muzakjes per blogje behandel) 200 blogjes moet schrijven om het tot een goed einde te brengen. Waar ik in het gunstigste geval dus vier jaar mee bezig ben. Lekker realistisch, Elise. Of die stomme National Novel Writing Month waarbij ik echt letterlijke elke keer na het neerschrijven van het 50.000ste woord denk: dat mensen dit niet kunnen, watjes. Maar leidt het allemaal tot iets? Dat ik 50.000 woorden ga zitten schrijven in een maand? Maar neen, minse. Omdat het allemaal veel te groot is en ik mezelf erin verzuip. Wat waarschijnlijk ook weer een mechanisme is waar allerlei ellende én de eerste stap naar een oplossing onder zit, maar daar moet ik nog even in graven.
Dus voor nu ga ik proberen om het klein te houden. Terug naar de Elise van 1998, toen ik nog schreef, speelde en dingen maakte. Zonder die achterlijke verwachtingen erbij.
Wens me maar sterkte, want dat is echt heel erg ingewikkeld voor mij.
