13 sep Komt dat zien

Ik val maar meteen met de deur in huis: geen werk hebben is niks voor mij. Werk leidt mij namelijk altijd af van mijn 7621 gedachten per minuut. Zelfs als ik tijdens mijn beroepsmatige bezigheden steeds denk: ‘Oh neeeeeeen, moet ik nu alweer voor de drieduuzendste keer dit saaie ding doen?’ als ik iets voor de vierde keer doe. Met werk heb ik namelijk iets om me op te focussen en het heeft vaak een begin en een eind. Structuur is goed, hoei. Ik zie het altijd maar als een soort bezigheidstherapie voor de drukke medemens. Maar nu ik veel thuis ben, sta ik soms midden in mijn kamer, terwijl het circus in mijn hoofd maar rond blijft draaien: ‘Waar had je die vacature ook alweer gezien? Je moet niet vergeten de planten water te geven. Je kan ook een stukje voor je site gaan tijpen, maar eerst die vacature, dat was toch op LinkedIn? Bah, daar zit een vlek op het kastje, even een doekje pakken. Je kan ook eens een boek lezen, lamstraal. Hee, de partij van de Matthäus-passion ligt ook in de kast. Verdomme, het bed moet nog opgemaakt. Shit, ik heb verwarrende gedachten over de coronacrisis waar ik niet uitkom. Ik moet toch echt eens die knopen die hier al twee jaar liggen aan mijn korte winterjas zetten. Maar ja, die jas is eigenlijk te klein, dus laat maar even. Waarom sta ik hier eigenlijk met dat doekje in mijn hand?’

En kijk, minse. Dat is waarom geen werk hebben niks voor mij is. Ik weet dat het over een maand een stuk beter zal gaan, want tegen die tijd heb ik de hele situatie kapot geredeneerd, al wat gesprekken gevoerd en tijp ik ook weer wat vlotter brieven dan dat ik nu doe. Maar een hobby gaat thuiszitten niet worden. Zeker niet na dik anderhalf jaar thuiswerken en in mijn miniwoonst rondhangen. Daarnaast is het een enorme uitdaging om ervoor te zorgen dat ik niet ’s nachts ga leven en overdag ga slapen, want dat is altijd een risico als je van nature een nachtuiltje bent. Maar ik moet zeggen: dat gaat tot nu toe best wel goed. Niet omdat ik nu zo vroeg ga slapen, maar omdat ik gewoon elke morgen om uiterlijk zeven uur klaarwakker ben. Mijn lijf heeft blijkbaar besloten dat dat het moment is dat het circus moet beginnen te draaien. Om mezelf gedurende de dag wat afleiding te geven van de monologue intérieur ben ik aan het koken geslagen. En om daar alle ingrediënten voor bij elkaar te krijgen, fiets ik driftig op en neer tussen winkel of vijf/zes. En dan produceer ik vervolgens in mijn te kleine huis veel te ingewikkelde maaltijden. Best raar, want van koken had ik wel al min of meer besloten dat ik dat gewoon niet ging doen. Wat een uiterst onpraktisch en onverstandig besluit is, maar dat terzijde. Over deze kookavonturen in mijn miniwoonst ga ik trouwens meer verhaaltjes schrijven, maar dat komt wel. Ik heb namelijk op het moment nogal veel aan mijn hoofd, zoals die knopen bijvoorbeeld. Ja nee. Superbelangrijk. Die moet ik dus aan een jas zetten die niet meer past. Maar die ook supercool is, want prinses Mary van Denemarken heeft hem ook. Maar ik had hem wel eerst, niet dat jullie denken dat ik het net afstruin op zoek naar rojaltiekleding. Ja nee, ik ben best een flapdrol, maar zo erg is het nou ook weer niet.

Maar op het moment voel ik me dus alsof ik op een eenwieler een of ander parcours moet fietsen, terwijl ik nog twaalf anderen zaken in de lucht moet houden. Wat helemaal niet zo is, maar vertel dat mijn hoofd maar eens. Er gebeurt helemaal niks als ik die knopen niet aan die jas zet en dat weet ik zelf ook best wel. Het probleem is dat ik tot in het diepst van mijn ziel niet snap hoe focus werkt. Tenzij het obsessieve focus is, daar weet ik op mijn beurt weer alles van. Dat koken is daar een voorbeeld van, die obsessie verdwijnt ook weer. Ik ga namelijk echt geen restaurant openen of een foodtruck kopen. Het is meer een situatie die je zou kunnen omschrijven als: vaardigheid afgevinkt, volgende. Dat gaat ook niet veranderen, hè. Ik heb jarenlang supergefrustreerd rondgelopen, omdat het me maar niet lukte om een paadje te lopen. Maar kijk, ik heb dus in mijn loopbaantraject geleerd dat ik heel leergierig ben en dat is met afstand de grootste openbaring van 2021, daar gaan we ook echt niet meer overheen in de laatste paar maanden. Soms zijn dingen zo simpel, dat als je ze eindelijk ziet, je je afvraagt wat daar nou zou moeilijk aan was. Dat kan ik gewoon het allerbeste. Nieuwe vaardigheden leren, me onderwerpen heel snel eigen maken. Ook vind ik het niet erg om ergens een beginner in te zijn en daarin ben ik echt fundamenteel anders dan de meeste mensen. Maar dat zit dan wel binnen bepaalde domeinen, hè. Ik leer niet opeens echt op een eenwieler fietsen. Als ik dat ga proberen, vallen er namelijk geheid dooien (waarvan ik er ongetwijfeld één ben) en dat moeten we niet willen.

Welkom bij het circus. Komt dat zien. Het is een beetje een teringzooi nog, maar het is wel mijn teringzooi.