29 mrt Lekker kliederen
Het afgelopen half jaar was een interessante zoektocht. Als ik nu terugkijk (en wat oudere postjes op deze website lees) dan merk ik dat ik eigenlijk niet zo goed wist wat ik zocht of wat ik moest ontdekken. Maar de afgelopen paar weken heb ik door allerlei (sollicitatie)gesprekken ontdekt welk ding ik uit moet vogelen. En dat is de positie van creativiteit in mijn leven. Ja nou, het is me wat. Moeilijk moeilijk. Want dat blijkt serieus nog best wel ingewikkeld. Toen ik aan mijn zoektocht begon, dacht ik: ik moet een creatief beroep gaan doen, dan zijn al mijn ‘problemen’ opgelost. Maar toen ik met wat creatieven sprak, kwam ik er al snel achter dat dit echt niks voor mij is. Iets maken in opdracht van anderen, hahaha. Gank eweg, jong. Ja nee, het is wat het is. Ik ga gewoon niet zo goed op ‘in opdracht’, in wat voor een hoedanigheid dan ook. Dat wist ik natuurlijk eigenlijk al, maar dat werd me pas echt duidelijk toen ik echte mensen hoorden praten over hun baan/bezigheid/bedrijf en elke vezel in mijn lijf gilde: GADVERDAMME NEEN!
Maar wat moet ik dan met mijn creativiteit? Want ik maak toch wel dingen, linksom of rechtsom. Voor mij is dat net zoiets als ademen. Ik kan me gewoon niet voorstellen dat ik niks teken, photoshop, schrijf, kook, in elkaar zet of speel. Maar ik had werkelijk waar geen idee welke kant het op zou gaan in deze zoektocht, dus af en toe postte ik wat op dit blog. Gewoon om aan de gang te blijven en de creatieve spier een beetje te trainen, want die was de afgelopen jaren een beetje in slaap gesukkeld. Dat laatste is namelijk een risico als je een gewone baan doet, die moet ook aan een aantal eisen voldoen om niet alle energie uit je te slurpen. En tja, toen kwam na een boel gepraat en gesolliciteer de aap uit de mouw: ik wil best creatieve dingen doen, maar ik wil ook gewoon de huur kunnen betalen. En die is niet gering als je dat in je eentje moet doen in de stad, kan ik je vertellen. Dus besloot ik de baan te scheiden van de creativiteit. Wat trouwens niet wil zeggen dat er in de baan niks creatiefs kan zitten, maar het hoeft niet helemaal van die kant te komen.
De uitdaging zit ‘m dus in lekker werken én de creativiteit gaande houden (ik wil het gewoon allemaal, ik ben graag bezig, geloof ik). Om dit te kunnen bewerkstelligen, heb je interessante zaken als rust, discipline, regelmaat en planningen nodig. En dat zijn nou net de dingen waar ik van nature niet zo goed in ben. Dus een beetje knarsetandend maakte ik begin februari een excel-bestand waarin ik mijn bezigheden ging plannen, bijhouden, monitoren en waar nodig bijsturen. Ik grapte een beetje op Twitter wat er zou gebeuren als iemand de planning over honderd jaar opgraaft en dan bedenkt hoe mooi het allemaal had kunnen zijn als de maakster er een beetje aanleg voor had gehad. Maar verdomd… het wonder van Utrecht is geschied: de planning werkt. Ik tik niet altijd alle taakjes netjes af, maar 80% van de tijd blijkt dat geen enkel probleem. Ik benader het gewoon als een of ander spelletje. Gefeliciteerd mevrouw, vandaag heeft u de high score van de dag bereikt, u heeft al uw zever voltooid. Hoera!
Ik ben echter nog niet uitgeworsteld met de rol van de creativiteit. Ik wil niet dat dit blog en de projecten die ik daarvoor bedenk de seizoenen dicteren. Ik schreef er al over in mijn laatste blogje en uit het niets dook er een draadje op in het forum over creativiteit, verwachtingen, publiek en de rol van social media hierin (een blogje op zich, dat komt nog wel een keer). Toen dacht ik bij mezelf dat dit precies de reden is waarom ik ooit gestopt ben met bloggen. Als het te goed loopt, krijg ik opeens last van verwachtingen van lezers (en misschien nog meer van mijn eigen verwachtingen, want die zijn alleen maar torenhoog of zo) en dan droogt de vijver compleet op. Als ik eerlijk ben, voel ik dat bij dit blog (en alle social media-activiteiten eromheen) ook al een beetje, ook al leest er geen hond. Dus dat gaan we eens even een halt toe roepen. Een paar dagen geleden haalde ik mijn aquarelverf tevoorschijn en ging eens even duchtig zitten verven. En nu denken jullie vast : ‘Maar Elise, wat dan? WAT DAN?!’
Helaas gaan jullie dit nooit te weten komen, want ik heb besloten dat ik niet alles meer hier ga delen. Of op social media. Ik wil gewoon eens lekker los te komen van iedereen en z’n moeder. Lekker kliederen, jong. En dan vindt die creativiteit zijn rol vanzelf wel, ik weet het zeker.