03 jan Het Geschenk van de Oneindige Tijd

Een nieuw jaar, best wel hetzelfde geluid! Lekker suf, maar het is nu eenmaal wat het is. Ik geloof namelijk niet zo in terug- of vooruitkijken rond de jaarwisseling en al helemaal niet in goede voornemens. Dingen in je leven veranderen kan best, maar niet per se vanaf een bepaalde kunstmatige datum (ik weet niet hoe het met jullie zit, maar ik ben best moe nu… dit lijkt me niet het beste seizoen om de boel eens lekker om te gooien, die donkere dagen na de kerst) en voor verandering moet je gewoon best wel wat tijd uittrekken, misschien soms wel meer dan een jaar. Dit is een van de wijze dingen die ik in 2022 heb geleerd. Ik doe namelijk allerlei rare dingen tegenwoordig die ik voor corona nooit deed. Zoals koken. Of op schema blijven met het huishouden. Nou ja, het was niet alsof ik nooit poetste of kookte, maar nu is het een gewoonte geworden en kost het ook minder tijd dan eerst. Heel vreemd. Ik doe er bijna elke dag wat aan en toch ben ik er onder de streep minder lang mee bezig. Omdat ik dingen beter plan en beter bijhoud, denk ik. Ik noem de daardoor ontstane ruimte Het Geschenk van de Oneindige Tijd. Ik had namelijk nooit tijd. Voor niks. En nu heb ik opeens zeeën. Misschien moet ik eens zo’n vreselijk zelfhulpboek schrijven over deze nieuwe ontwikkeling. Helaas voor de warrige medemens staat dit op het moment niet al te hoog op mijn prioriteitenlijstje. Dat lijstje is trouwens ook al zo’n onderdeel van Het Geschenk van de Oneindige tijd. Het besef dat niet alles even belangrijk is. Want als alles belangrijk is, is niks echt belangrijk.

Wat ook een essentiële bijdrage levert aan Het Geschenk van de Oneindige Tijd, is het besef dat niet alles wat ik bedenk altijd meteen, snel, voor geld of elke dag moet. Dat heb ik jarenlang gedacht, namelijk. Waardoor ik zoveel op mijn eigen bordje schoof dat ik uiteindelijk helemaal niks meer deed en daar ontzettend gefrustreerd van raakte. Ik wist dat rationeel wel, maar ik kreeg het maar niet veranderd. Zo leerde ik gaandeweg de coronaperiode dat vijf minuten ergens aan werken beter is dan er helemaal niet aan werken. Ook gebeurt er niks vervelends als je een bepaald project even laat liggen voor een ander project. En het later weer oppakt. Of niet, niet alles hoeft namelijk een net en perfect einde te hebben om je tot nut te kunnen zijn. Zo heb ik deze site de afgelopen tijd even in de ijskast gezet, bijvoorbeeld. Dat kwam omdat ik in november een National Novel Writing Month te voltooien had en het in december altijd retedruk is (ik moest ook zo nodig nog ‘even’ naar Keulen en Berlijn, daarover later meer). Dus heb ik mezelf begin november een aai over mijn bol gegeven en gezegd: ‘Het is goed genoeg, Elise.’ Ik heb vervolgens nog nooit zo makkelijk 50.000 woorden in een maand geschreven. En al helemaal niet naast een baan van 36 uur. Maar met wat realistischere verwachtingen rondom andere projecten (zoals het art journal), een zorgvuldige maaltijdplanning en wat discipline direct na het werken en tijdens mijn vrije dagen, liep het eigenlijk heel soepel. Op 30 november knipperde ik rond acht uur ’s avonds even verbaasd met mijn ogen. Het was af. En ik had gewoon normaal gegeten de hele maand, mijn huis enigszins aan de kant gehouden en ook nog goed geslapen. Bizar hoor. Mijn tiende voltooide NaNoWriMo was de makkelijkste ooit. Een hele rare gewaarwording.

‘Je tiende, dat moet je vieren!’ zeiden de mensen om me heen.
‘Nee,’ zei ik, ‘Het Geschenk van de Oneindige Tijd is echt duizend keer beter dan welk feest dan ook.’

Nou ja, behalve carnaval dan misschien. Je moet niet gaan overdrijven.

P.S. Ik heb geen gele iMac. Maar die ga ik wel kopen binnenkort. Joehoe.