31 aug Over Deens, pratende vogels en fossielen

Als ik zo een beetje nadenk over mijn dagelijkse bezigheden, moet ik tot de conclusie komen dat ik altijd minstens drie gelijktijdige obsessies heb. Die obsessies (of allesverterende interesses, dat klinkt wat minder geschift… toch?) hebben zelden iets met elkaar te maken en ze komen ook altijd uit het niets opzetten. Soms blijven ze wat langer hangen (klassieke muziek, rojalties en wat recenter: koken), maar meestal verdwijnen ze ook weer snel. Mijn hoofd heeft dat blijkbaar nodig, steeds nieuwe dingen uitpluizen. Meestal blijft het heel oppervlakkig en heb ik er nog eens wat aan tijdens een pubquiz, maar soms verbindt het opeens twee eerdere obsessies met elkaar en gaat er een nieuw universum open met NOG MEER mogelijkheden. Het is lastig uit te leggen hoe het precies werkt (ik snap het zelf ook niet zo goed), maar ik heb besloten eens vast te gaan leggen welke rare interesses ik zo door het jaar opduikel. Naast dat het erg amusant is allemaal, is er misschien toch wel een breder thema. Duiding, minse. Als jullie er chocola van kunnen maken, dan hoor ik dat graag. Maar kom niet aan met psychologie van de koude grond, hè. Daar houd ik niet van, dat doe je maar met je moeder of je man of zo.

Op het moment zijn er drie dingen waar mijn hoofd druk mee is: Deens, pratende vogels en fossielen.
Zoals ik al zei: veel samenhang is er niet tussen te ontdekken. Dus heb ik er maar een collage van gemaakt, want van mijn oude photoshop-obsessie pluk ik nog elke dag de vruchten. Ik zal even toelichten wat mij op het moment bezighoudt naast de dagelijkse dingen die gewoon moeten gebeuren:

Deens
De obsessie met Deens is niet nieuw (die had ik al eerder in 2018) en komt voort uit mijn sowieso bredere interesse in talen.  Als je het kan lullen, dan vind ik het interessant, zeg maar. Dus ga ik af en toe op Memrise om wat woordjes en zinnetjes te oefenen. Of ik lees de social media-berichten van de Deense koninklijke familie, want je kunt obsessies ook heel goed met elkaar combineren als je er zoveel hebt. Ik probeerde laatst een Deense serie waar ik ooit aan begonnen ben (Rita) te kijken zonder ondertiteling, maar dat is nog te hoog gegrepen. Toch moet je het af en toe proberen, want je weet nooit wanneer je het opeens wel snapt. Dat is namelijk het ding met taalobsessies, opeens valt het kwartje. De Deens-obsessie staat daarom wel op de nominatie om langere tijd te blijven, al dan niet met wat tussenpozen in drukke periodes. Wat ik er verder mee probeer te bereiken, weet ik niet zo goed. Ik leer gewoon graag talen en die pas ik dan in in Elise’s Grote Taalsysteem en vooral van dat laatste word ik heel blij. Mocht ik ooit naar Kopenhagen gaan (dat staat wel nog steeds op de planning), dan kan ik nu wel supernuttige dingen zeggen als ‘det her er en nødsituation’ of ‘jeg kan godt lide appelsiner’. Het is namelijk altijd zinnig om mensen te vertellen dat je van sinaasappels houdt als dat helemaal niet zo is. Logica. Joe.

Pratende vogels
In de bomen voor mijn woonst huist een zwerm halsbandparkieten. Je kent ze wel, van die felgroene lawaaimakers die je volgens mij in alle grote steden in Nederland ziet. Ik vond ze maar irritant, tot ik op instagram (bron van veel van mijn obsessies) een filmpje zag van iemand die een halsbandparkiet had en hem allemaal zinnetjes had geleerd. Nou, ik was helemaal geïntrigeerd. Ik overwoog zelfs om een parkiet te gaan vangen (hoe dan, Elise… met een netje?) en die tam te maken. Toen ik zat te googlen hoe je eigenlijk een parkiet tam maakt, dacht ik bij mezelf: ‘Komaan… je kunt echt niet zo’n vogel in je miniwoonst hebben, jong. Dat is keizielig!’ Daarnaast is het ook nog maar de vraag of ik de hele dag wil luisteren naar een echo die teksten uitbraakt als ‘watcha doing?’ of ‘peekaboo!’ Dingen als ‘Alles van waarde is weerloos’ zijn natuurlijk weer te moeilijk voor zo’n beestje. Dus tot nu toe bestaat deze obsessie uit het kijken van filmpjes van pratende vogels van allerlei pluimage. Ik vermoed trouwens dat deze obsessie onderhand een aflopende zaak is, want het is een beetje saai omdat iedereen die beesten dezelfde zinnetjes en trucjes leert. Voor mijn non-existente vogel is het maar beter dat dit op z’n laatste benen loopt, want die had anders een betreurenswaardige naam als Parkiet Mondriaan gekregen. Dus nu staar ik dagelijks naar de zwerm voor mijn huis en roep af en toe ‘Alles van waarde is weerloos!’ naar de boom in de hoop dat eentje hetzelfde terugroept. Het gaat verder best goed, hoor. Ik hoor mensen aan het kanaal veel vreemdere dingen roepen dan dichtregels van Lucebert, dus laat mij maar lekker.

Fossielen
Ook mijn fossielenobsessie vindt zijn oorsprong op instagram, toen ik opeens een filmpje te zien kreeg van een vent die fossielen zocht op een strand in Engeland. Waarschijnlijk weet het almighty algoritme dat ik graag dingen opraap van het strand, dus op zich was dat wel een goed filmpje voor mij. Maar het ging als snel bergafwaarts: nog geen twee uur later had ik zowat alle accounts van Engelse fossielezoekers bekeken en hun youtube-kanalen uitgepluisd. Vervolgens ging ik uitzoeken of er in Denemarken ook fossielen zijn (ik wilde toch nog naar Kopenhagen, efficiëntie!), bekeek ik tig filmpjes van een fossielen zoekende Texaan met een kano en aanschouwde ik twee anderhalf uur durende documentaires over dinobotten in Canada. Toen was ik plots drie dagen verder en kreeg toen pas het lumineuze idee om eens te kijken of je in Nederland ook fossielen hebt. Je hebt namelijk Bèr de Mosasaurus, dat wist ik nog van Limburgkunde vroeger. Maar na wat nadere inspectie besloot ik dat ik dat Nederlandse fossielengedoe op Bèr na maar zo-zo vond (net als het Deense fossielengedoe) dus nu moet ik naar Engeland. Ik heb al uitgezocht wat een goed jaargetijde is en hoe ik in Lyme Regis kom. Dat ziet er trouwens uit als een heul suf plaatsje aan de Zuid-Engelse kust, dus dat is een prima bejaardenbestemming voor iemand zoals ik, je kunt daar alleen maar over het strand lopen en af en toe komt er een bus naar nog suffere oorden. Ik zie al helemaal voor me dat ik een kaak van een Ichthyosaurus vind en dat ik die aan het plaatselijke museum schenk na een uitputtende duw- en trekactie door het zand van drie uur in de stromende regen. Ik ga dat namelijk echt niet mee terug nemen naar Nederland in de trein. Dat mag waarschijnlijk ook niet en ik heb daar thuis toch geen plaats voor. Ja nee, ik doe nu heel ongenuanceerd en of ik gek ben, maar ik ben stiekem behoorlijk beschaafd en verstandig, hoor.

Het is trouwens waarschijnlijker dat ik helegaar niks vind daar in Lyme Regis, maar dan ben ik tenminste nog in Londen geweest, want daar ga ik dan ook naartoe om onder andere mijn rojaltie-obsessie bot te vieren en een muzakje te luisteren in de Royale Hal van Albert of zo.