Wie maakt me los?
818
post-template-default,single,single-post,postid-818,single-format-standard,bridge-core-3.1.3,qode-page-transition-enabled,ajax_fade,page_not_loaded,,qode-title-hidden,qode-theme-ver-30.2,qode-theme-bridge,disabled_footer_top,qode_header_in_grid,wpb-js-composer js-comp-ver-7.3,vc_responsive,elementor-default,elementor-kit-15645

Wie maakt me los?

Ik vind zo’n pandemie best confronterend. Nu ik veel thuis ben en achter mijn computertje zit te werken, kom ik er bijvoorbeeld achter dat mijn werk ook iets is dat ik niet nog dertig jaar moet gaan doen. Nou ja, eigenlijk zeg ik dat verkeerd. Eigenlijk weet ik dat al een jaar of vijf, maar toen ik mijn vrije tijd nog volpropte met concerten, familiefeesten en -partijen, Michelinsterren-bacchanalen, museumbezoek, carnaval en avonturen in Berlijn had ik daar gewoon niet zo’n last van. Maar nu ik dus echt letterlijk zowat de hele tijd in mijn huisje van krap 30 vierkante meter zit te koekeloeren, merk ik dat de spoeling een beetje dun wordt.

En dus heb ik een soort Trumpiaans plan bedacht en dat heb ik MEGA genoemd. Make Elise Great Again. Ik heb verder niet zoveel op met Trump, maar ik kan wel wat met het concept Make X Great Again. Eén van de onderdelen van MEGA is het weer aanslingeren van deze website, wat op zich best een kluif is, want de creatieve spier is niet meer zo getraind als ie pakweg tien jaar geleden was. Maar tegelijkertijd is het net zoiets als fietsen of harp spelen, weg gaat dat nooit.

Maar het belangrijkste besluit dat ik genomen heb, gaat over werk. Daar moet ook meer creativiteit in, anders ga ik op termijn echt van mijn stoel vallen van verveling. En dus ben ik me nu aan het oriënteren op alles dat met cultuur, conceptontwikkeling en vormgeving te maken heeft. En dat doe ik met een loopbaantraject, want daar kom ik mijn eentje echt niet uit, hoor. Ik kan best veel zelf fixen in dit leven, maar dit is niet zo’n ding.

Waar je tijdens een loopbaantraject al snel mee geconfronteerd wordt, zijn allerlei belemmerende gedachten. Ik heb de vijf meest belemmerende voor u op een rijtje gezet, dat houdt de boel overzichtelijk:

  1. Ik kan wat ik doe best goed, misschien moet ik me niet aanstellen en er gewoon mee doorgaan. Dan heb ik tenminste zekerheid.
  2. Ik heb niet de goede papieren voor vormgevingsdingen.
  3. Ik moet maar niet gaan ZZP’en, want dan beland ik geheid in een soort Toeslagenaffaire-achtige toestand met de Belastingdienst omdat ik geheid per ongeluk een formulier verkeerd ga invullen, want dat zijn details en ik raak in paniek van details.
  4. Ik eindig met een plastic Alditasje vol goedkope drank onder de Waalbrug bij Nijmegen.
  5. Ik heb geen vangnet. Als ik mijn geld opmaak, is er niks.

Dat dit alles je reinste bullshit is, weet ik zelf ook heel goed. Ik heb namelijk ook al heel vaak nagedacht over hoe het echt zit. Dit heb ik ook even voor u uitgewerkt, want zo ben ik:

  1. Zekerheid bestaat niet. Als u nog steeds denkt van wel, dan wil ik u feliciteren met het feit dat u nog niet heel veel vervelends heeft meegemaakt.
  2. Ik heb ook niet de goede papieren voor wat ik nu doe. Kom op, ik ben afgestudeerd op 19de-eeuwse Vlaamse literatuur. Ik heb nergens de goede papieren voor.
  3. Ik kan iemand inhuren voor de formulieren van de Belastingdienst.
  4. Ik drink nooit goedkope drank, dus dit is een heel onwaarschijnlijk scenario.
  5. Ik kan heel goed met geld omgaan. Daarom heb ik inmiddels ook best een gezellig voorraadje, dus dat vangnet ben ik zelf. Ik zou dat in een andere situatie ook niet 1-2-3 uitbesteden aan een inpandig manspersoon, of zo. Dus ja, waar heb je het dan over?

Vorige week zat ik op Schiermonnikoog (daarover op een later tijdstip meer) op een met vogelpoep bekleed bankje en om mij heen cirkelden de zwaluwen druk heen en weer. Het deed me wel een beetje denken aan de belemmerende gedachten die mij al weken plagen. Ik zou eigenlijk wel eens echt van dat geneuzel af willen.

Wie maakt me los?
Niemand?
Oh, dan doe ik het wel weer zelf, hoor.
Geen probleem.