30 dec Waffele

In mijn familie bakt men al eeuwen wafels met Oud en Nieuw. Of nou ja, eeuwen. Dat weet ik natuurlijk niet zeker (ik was er niet de hele tijd bij), maar het is wel aannemelijk. De oma had namelijk ook altijd al wafels en haar moeder ook en die was van 1900 en die heeft dat vast ook niet zelf bedacht. Dus dat is traceerbaar meer dan 100 jaar, dus dat is een eeuw en een beetje, dus dat telt wel als eeuwen. Vind ik. In het Limburgs heten wafels trouwens waffele en die term houd ik hier maar aan, om mijn waffele te onderscheiden van alle wafels en vergelijkbare producten in de rest van het land. Dit jaar zou een waffele-loos jaar worden, want mijn moeder bakt die dingen altijd tussen kerst en Oud en Nieuw en ik heb dit jaar op 27 december de ouderlijke woonst verlaten. Vaak ben ik er ook nog wel voor Oud en Nieuw, maar dit jaar niet. Dus niks geen waffele voor mij. Na ja, moeilijk moeilijk.

De waffele zijn redelijk episch, omdat we dus zo’n recept hebben waarmee je gewoon enorme hoeveelheden waffele produceert. Die dingen blijven makkelijk een week of twee goed (en lekker ook nog), dus dan is het niet zo erg dat je gewoon tientallen van die dingen maakt. En normaalgesproken krijg je natuurlijk allemaal bezoek rond Oud en Nieuw, dus dan komt het sowieso wel op. Zelf gingen wij vroeger vaak tussen kerst en Oud en Nieuw naar Oostenrijk en als we dan in de vroege ochtend de oma ophaalden thuis, dan kwam die aanzetten met drie blikken met waffele. Ik had daarover stiekem een dealtje met haar gemaakt, want mijn ouders gingen echt geen waffele bakken vlak voor de vakantie, laat staan meenemen. Ben je nou helemaal betoeterd, Elise? Weet je wel wat er allemaal mee moet?

‘Mam!’ riep mijn vader dan vertwijfeld uit, ‘Je kan echt niet al die waffele meenemen, de auto zit propvol.’
‘Dan hou ik ze wel op schoot,’ zei de oma.
‘Je bent gek,’ bromde mijn vader.
En zodoende zat oma gewoon tien uur lang met een blik waffele op haar schoot. Nadat ze de andere twee blikken bij mijn voeten parkeerde, waardoor mijn been al sliep voordat we de centrale bij Weisweiler gepasseerd waren.
Tradities zijn belangrijk, minse. Je moet er iets voor over hebben.
‘Dat kind wil waffele,’ zei ze de oma dan.
‘Ja,’ knikte ik, ‘Ik wil waffele.’

Dit jaar had ik bedacht dat ik dan maar zelf een wafelijzer moest kopen, want een jaar zonder waffele is echt ondenkbaar. Dus ging ik vorige week al eens googlen. Naar een Tefal-wafelijzer, want ik hoef geen rotzooi-wafelijzer. Maar ja, alles is dicht. En ik koop dat soort dingen in winkels, zo ben ik. Anders moet ik de hele dag thuis blijven om op dat pakket te wachten. Wat op zich een interessant gegeven is, want ik ben gewoon de hele dag thuis op het moment. Maar dat is vrijwillig. Als ik gedwongen word om binnen te zitten, dan heb ik er geen zin meer in. Dus ik had bedacht dat ik dat ding wel bij een winkel kan bestellen en dan ga ophalen. Of ik wacht gewoon tot 2026, als alles weer open gaat.

Maar daar was opeens L., bij wie ik Oud en Nieuw ga vieren.
‘Ich gaon auk waofele bakke, dus kinse der nog get meij noa hoes neme,’ appte ze me.
Jullie zien, het zijn dan wel waofele (Noord-Limburgse waffele, wij spreken allemaal een ander taaltje), maar ik vond dat natuurlijk een geniaal goed plan, dan kan ik tenminste ergens in januari op mijn gemakje een wafelijzer gaan zoeken. Joe.

Hieronder vinden jullie het recept voor een belachelijke hoeveelheid waffele (let op, je bent echt vier uur bezig als je deze hoeveelheden aanhoudt…), maar je kunt ze echt heel lang bewaren. Oh, en het is trouwens net zo’n stinkzooi in je toko als oliebollen, dat is misschien ook wel handig om te weten.