21 nov Koreaanse stoofpot van de Duivel

Ik at ooit eens zeer goed Koreaans voer in Praag, waar huisgenoot B. en ik de straten van Žižkov afstruinden op zoek naar drank en spijs.
‘Dit is interessant,’ zei B. tijdens een van onze strooptochten, ‘Volgens google zit hier om de hoek een Koreaans restaurant dat alleen een kaart in het Koreaans en het Tsjechisch heeft.’
Dat klonk als een uitdaging, dus daar moesten wij heen. Met een beetje google translate en wijzen kom je namelijk een heel eind in het leven. Helaas bleek de moderne tijd ons ingehaald te hebben en was de menukaart inmiddels ook in het Engels beschikbaar. Een beetje teleurstellend wel, maar het eten was erg lekker. Tijdens mijn corona-kook-obsessie (we gaan daar nog maar even mee door, gok ik zo) besloot ik in een nostalgische bui dan ook om een Koreaans kookboek te kopen en te kijken of ik zelf een bibimbapje in elkaar kon draaien.

Op een middag sloeg ik het nieuwe kookboek open en zag daar een recept voor pittige rundersoep. Ik kan wel wat aan qua pittig, dus deze soep trok meteen mijn aandacht. In het recept stond dat ik een bekske gochujang (gefermenteerde chilipasta) en een bekske doenjang (gefermenteerde sojabonenpasta) nodig had, dus die ben ik meteen gaan halen bij de Amazing O in Hoog Catharijne. Je kunt al dat soort zooi ook zelf maken, maar bij fermenteren en dergelijk geneuzel trek ik echt een grens. Dat kan namelijk alleen maar eindigen met Elise op de pot. In het gunstigste geval.

Thuis mikte ik alles uit het recept in mijn soeppan en fronste even mijn wenkbrauwen toen ik las hoeveel chilivlokken erin moesten. Als ik het om zou rekenen naar standaard kruidenpotjes van de supermarkt, dan was dat anderhalf potje. Mijn slokdarm is een soort loden pijp, maar dit leek mij toch geen goed idee en dus mikte ik er ‘maar’ een half potje in.
Terwijl de soep stond te pruttelen, ging ik even videobellen met R., geen idee wat we nu weer te bespreken hadden. Het was vast interessant, dat kan bijna niet anders. Ondertussen stond ik af en toe op om in mijn soep te roeren.
‘Ughe ughe godverdegloeiendeteringtyfus,’ gorgelde ik, toen ik ook even ging proeven van mijn veel te pittige brouwsel.
‘Gaat het?’ wilde R. weten.
‘Dit is Koreaanse soep van de Duivel!’ hoestte ik, ‘En dat gochujang is Koreaans spul van de Duivel!’
‘Het zijn vast die chilivlokken,’ zei R. droog.

Een paar weken later zaten R. en ik in een Indonesisch restaurant (Aziatisch voer is wel een thema binnen onze vriendschap) en ik maakte mij zorgen over mijn bekskes gochujang en doenjang.
‘Ik heb nog 58 kilo gochujang en doenjang!’ zei ik, ‘Van die Koreaanse Soep van de Duivel. Dadelijk is dat over datum en dan moet ik het weggooien. Ik moet een ander recept vinden voor die ingrediënten. Die soep is verder prima, maar die ga je niet elke week eten. Dan krijg je gaten in je slokdarm.’
Dus wij googlen. En daar vond ik een stoofpot met kip en aardappelen en wortels. En gochujang. Maar geen doenjang.
‘Nou ja, dan maak ik  eerst maar eens iets met gochujang,’ zei ik, want ik ben altijd heel pragmatisch.

Een paar dagen later ging ik aan de slag. Dat ging vrij makkelijk, want ik had alles in huis of ik kon het bij de supermarkt om de hoek halen. Ik zocht het recept weer op en ging aan de slag. Tijdens het koken dacht ik: ach man, daar kan best meer gochujang in, want dit is zonder chilivlokken. En die doenjang flikkerde ik er ook gewoon bij, ook al stond die niet in het recept. Zoals ik al zei, ik ben altijd heel pragmatisch. Geen idee of het allemaal nog zo authentiek en verantwoord was, maar ik voelde me helemaal de Joop Braakhekke van de miniwoonst.
Toen stond er in het recept dat de hele bliksemse bende 20 minuten moest stoven.
Ik weet niet hoe dat bij jullie zit, maar stoven duurt in mijn boekje minstens 1,5 uur. Ik besloot dat dat een betere optie was.
‘Niks dat goed is, hoeft maar 20 minuten te stoven,’ appte ik naar R., ‘Ik ga dat mooi eens lekker twee uur laten pruttelen.’
‘Hahaha,’ stuurde R. terug, wat ik interpreteerde als een welgemeend en goedkeurend hahaha.
Maar dat laatste weet je eigenlijk nooit zeker met whatsapp. Ik typ heel vaak hahaha. Terwijl ik dingen meestal maar matig of helemaal niet grappig vind. Dan ben ik er maar weer vanaf. Ja nee. Hou toch op, dat doen jullie ook allemaal.

Nou. Na twee uur had ik dus een geniale Koreaanse stoofpot van de Duivel. Het heeft ook een Koreaanse naam, maar aangezien het een resultaat was van een beetje al te wild koken en met doenjang smijten, zal ik die hier niet gebruiken. Zo heel erg van de duivel is het trouwens niet, maar het is wel pittig als je mijn hoeveelheden gochujang aanhoudt.
Wil je het ook maken? Onder de illustratie vind je het recept. Het is niet heel moeilijk, je moet alleen even ergens gochujang en doenjang vandaan halen. Toko’s hebben dat wel en, heb ik me laten vertellen, de Xenos ook. Ja nee, dit is geen grap. Ik heb het net opgezocht op ome Google en verhip!