20 sep De soepvulkaan

Wat uiterst onhandig is aan mijn kookavonturen, is dat ze plaats vinden in een minuscuul keukentje in een huis dat je met recht een miniwoonst mag noemen. Ik vind het zelf eigenlijk net te groot om het als een tiny house aan te merken, maar stiekem is het dat wel. Mensen doen altijd een beetje wereldvreemd romantisch over tiny houses, maar in werkelijkheid is er echt geen reet aan, zeker na anderhalf jaar heel veel binnen zitten. Als je bijvoorbeeld een Indiase curry wil koken, heb je meteen een probleem. Als ik twee pannen vies heb, dan begint het gelazer al. Dus pak ik af en toe de strijkplank erbij als extra aanrecht. Waar ik dan al mijn kruiden op zet. Of bakjes die ik ergens in het proces nog nodig ga hebben. Ondertussen stapelt de afwas zich op op elke vierkante centimeter die ik vrij heb op het aanrecht, mijn bureau, boven op de oven en de twee kastjes naast het aanrecht. Kortom, ongeveer een derde van mijn miniwoonst is af en toe net een slagveld. Het is allemaal niet ideaal.

Maar er zijn ook voordelen aan koken in een miniwoonst. Ik ben er namelijk altijd bij. Als ik op de bank zit, achter mijn computer zit te tikken of op bed een boekje lig te lezen. Op het moment dat er iets begint te sissen of te roken, dan sta ik letterlijk binnen twee seconden naast mijn pannetje. En dat is best wel handig, want ik ben nogal snel afgeleid. In mijn vorige huis (waar ik een keuken deelde met twee huisgenoten) heb ik namelijk menigmaal wat laten aanfikken omdat ik dan even naar een andere ruimte ging om iets te pakken en daar opeens een onbedwingbare neiging kreeg om alle documentaires over expedities naar de Mount Everest op Youtube te gaan kijken. Niet echt slim, kan ik je vertellen.

Zo had ik ooit eens een bijzonder groot drama, dat de geschiedenis is ingegaan als ‘de soepvulkaan’. Nou ja, de geschiedenis in is misschien wat overdreven, want ik heb dit voorval nooit met mijn huisgenoten gedeeld. Toen die namelijk later op de dag thuiskwamen, was er van de soepvulkaan al niks meer te zien en zat ik fluitend op de bank een beetje onnozel voor me uit te kijken.
‘Elise, heb je de keuken gepoetst? Wat fijn!’
‘Ja, het was nodig,’ ik glimlachte lieflijk.
Je moet weten, ik eet best vaak soep tussen de middag. Deze keer was het prei-mosterdsoep (beproefd recept, je vindt het hieronder…) en ik had het op een laag vuurtje gezet om op te warmen van de dag ervoor. Natuurlijk raakte ik ook deze keer weer afgeleid en surfte wat over het internet, want stel je voor dat je vijf minuten lang naar soep moet kijken. Saaaaaai. Dus ik zat vrolijk te twitteren. Met een deur tussen mij en wat later een indrukwekkende krater bleek te zijn. Van de soepvulkaan.

Er verstreek wat tijd (het kan een uur geweest zijn, maar ook twee… geen idee) voordat ik me me opeens met een schok realiseerde dat ik soep opgezet had. Ik sprong op en gooide de deur open. Ik verwachtte een gang vol rook, maar dat was niet zo. Wel rook ik soep. Ik liep naar de keuken en keek om het hoekje. En daar was hij, hoor. In al z’n glorie. Op de muur, de tegels, de magnetron, de vloer. De soep was ontploft en de pan was leeg. Vraag me niet hoe het kan. Het was een ware soepvulkaan. Een erg fraai gezicht was het niet. Omdat de soep een beetje groen-gelig is en wel enige consistentie heeft, zag het eruit alsof er een projectielbraker door mijn keuken had gewandeld. Toen ben ik, enigszins hongerig wel, maar meteen aan het boenen geslagen.

En dat minse, heb ik in de miniwoonst nou nooit. Er zijn ook positieve kanten aan de wooncrisis, zullen we maar zeggen. De prei-mosterdsoep is trouwens wel een succes en heel simpel, dus die moeten jullie maar eens proberen. Maar blijf er wel bij, want het heeft dus vulkaanpotentie.