13 okt Leeuwarden

Ergens in de afgelopen jaren is het idee in mijn hoofd geslopen dat zowel de boot naar Ameland als de boot naar Schiermonnikoog vanuit Lauwersoog vertrekt. Best raar, want ik bezocht beide eilanden al eens eerder, dus ik had best kunnen bedenken dat dat niet klopte. Ik was dan ook niet blij toen ik bij het boeken van mijn vakantie ontdekte dat je doorgaans vanuit Holwerd naar Ameland vaart, tenzij je zelf gaat roeien of een zeilboot hebt. Dan zal het vanuit Lauwersoog ook wel kunnen. Dus keek ik meteen maar eens of er een rechtstreekse bus van Holwerd naar Lauwersoog gaat (nee natuurlijk niet Elise, doe normaal) en zo belandde ik dus in Leeuwarden, want dat is de stad die de twee bussafari’s naar de twee noordelijkste Waddeneilanden verbindt. Dus werd het vijf dagen Ameland, een weekend in Leeuwarden en daarna nog een keer vijf dagen Schiermonnikoog. Omdat ik niet echt op tijd was met boeken (dat ben ik nooit, ik hou daar niet van) was het nog best wel zoeken naar een hotel in Leeuwarden. Maar plots stuitte ik op de website van een hostel in de Blokhuispoort, de oude gevangenis van de stad. En er was nog een kamer vrij! Ik helemaal blij natuurlijk. En al helemaal toen ik aankwam na de bussafari van Holwerd naar Leeuwarden en het complex in het echt zag. Dikke tip wel, hoor. Mocht je ooit in Leeuwarden zijn. Wat een bijzondere plek.

Ik besloot direct om wat door de stad te gaan wandelen, want in tegenstelling tot op Ameland was het in Leeuwarden wel mooi weer. Wat ik tof aan Leeuwarden vind, is dat er zoveel water is. Dat had ik nooit zo door, tot ik er een paar jaar geleden voor het eerst was. Ja nee, vergis je niet. Je kunt vanuit Limburg pakweg 300 kilometer naar het noorden rijden, maar in de praktijk rijd je meestal 300 kilometer naar het westen, zuiden of oosten.  Ik heb net nog even op de kaart gekeken, maar dat is eigenlijk alles tussen Brugge, Luxemburg en Frankfurt. Ook goede plaatsen, maar ik vind het wel leuk dat ik sinds ik in Utrecht woon wat vaker in het noorden van Nederland kom. Want laten we eerlijk zijn, dat is echt nog best wel terra incognita voor deze Limbo. Voor de Wadden geldt dat op zich niet meer echt, maar Leeuwarden ken ik nog niet goed. En dus ging ik doen wat ik ook vaak in Berlijn doe: een beetje achteloos rondhobbelen met een aantal punten op de kaart die ik zeker wil bekijken. En zo kun je je onderweg verwonderen over alles wat je tegenkomt, zonder dat je meteen in de doelloosheid verzuipt. Want dat moet je altijd zien te voorkomen als je in je eentje reist, dat is echt kut namelijk.

Als ik door een stad dwaal dan loop ik meestal vrij snel weg van de drukke winkelstraten. Zeker in Nederlandse steden met een oud centrum, want in de straten achter die dertien-in-een-dozijn façades zie je echt de ziel van een stad en dat is echt overal zo. Dus in Leeuwarden dook ik ook een steegje in en dwaalde door de uitgestorven straatjes. We zaten begin juli nog in een soort van post-lockdown-ontwaken en het was toen ook nog net geen zomervakantie, dus in de stad was het (zeker buiten de gebaande paden) nog heerlijk rustig. Ik kan echt genieten van die rust. Ik was altijd al van het credo ‘Elise in de stad, de rest eruit’ en dat is tijdens corona alleen maar erger geworden. Ja sorry, hoor. Jullie zijn best geinig en zo, maar je gaat maar op een ander tijdstip. Er zijn namelijk heel veel tijdstippen beschikbaar waarop ik het drakenvechtspelletje zit te spelen, stukjes zit te tijpen of aan het werk ben, dus dat kan best.

’s Avonds in het hostel zag ik dat er iemand op een van mijn instagramposts had gereageerd dat er de dag erna een rondleiding door de stad zou plaatsvinden. Aangezien ik het altijd wel interessant vind om meer te weten over de stad waar ik rondhobbel, besloot ik om met de rondleiding mee te doen. Dus toog ik ’s zondags rond de middag naar het plein bij Oldehove, de scheven toren van Leeuwarden. Daar sloot ik me aan bij de groep van Henk, die vertelde over diezelfde scheve toren, street art liet zien en wetenswaardigheden deelde over Alma Tadema, Mata Hari, de Friese Nassaus en nog veel meer interessante zaken. Ik kan het iedereen aanraden om ook met A Guide to Leeuwarden mee te gaan als je er een keer bent. Ja nee, jullie moeten gewoon allemaal mijn weekend ook beleven, dat lijkt me duidelijk. Maar nogmaals: als ik er niet ben. Mocht die boodschap toevallig niet goed doorgekomen zijn.

Het is een creatief volkje, die Leeuwarders. Het stikt in de stad namelijk van de street art en zoals de mensen die mij wat langer volgen wel weten, houd ik daar erg van. Zo ontdekte ik in en rondom het centrum grote murals, een straat vol deur- en raamgedichten en een hoek met maatschappij-kritisch werk. Maar het leukste vond ik de Miniature People of Leeuwarden, een project van Michel, die overal in de stad miniatuurfiguren neerzet en fotografeert. Ik heb jarenlang overal een badeend mee naartoe gesleept om hem op de foto te zetten, dus het zal niemand verbazen dat ik dit soort projecten wel kan waarderen. Ik ga zeker nog een keer terug om ze allemaal op te speuren en vast te leggen, want er is ook een kaart verkrijgbaar waar ze allemaal op staan. Dat herinnert me er trouwens aan dat ik hier ook postjes wil gaan maken over street art.. Maar omdat ik het klein ga houden (jahaaaa, echt hoor) ga ik dat eerst maar eens in Utrecht doen. Maar dat er ooit een Leeuwarden-editie komt, lijkt me na dit bezoek duidelijk.