13 aug Moezel

Ik was al een tijdje niet meer onderweg geweest voor deze rubriek op de Kulturtankstelle. Dat klinkt een beetje zielig en of ik nergens kom, maar dat was ook wel een beetje zo de laatste tijd. Gelukkig waren daar mijn lieve ouders die altijd wel in zijn voor een uitje en samen maakten we een tripje naar de Moezel. Tripjes naar de Moezel horen in mijn familie tot het meubilair en ze verlopen altijd volgens een vast patroon, waar meestal de dorpen Cochem en Bernkastel-Kues wel in voorkomen. Soms bezoeken we ook andere wijndorpjes of Trier, dat hangt een beetje af van waar we zin in hebben. Vandaag startte de trip langs de Moezel weer in Cochem, waar ze een goede Konditorei hebben. Een goede Konditorei herken je altijd aan een interieur met veel spiegels en lelijke lampen (prove me wrong) en een hoge dichtheid aan bejaarden. Na de Kaffee und Kuchen liepen we wat door het dorp, waar het natuurlijk stikte van de mensen. In Cochem is het altijd heel druk en in de zomer al helemaal. Maar ik snap ook wel waarom, want het is allemaal heel leuk en snoezig met z’n smalle straatjes en vakwerkhuisjes. Op de foto zie je het martkpleintje, waar ik altijd alleen maar de gevels fotografeer, want dan lijkt het alsof ik alleen ben.

In Cochem hebben ze ook een burcht die boven het dorp en de rivier uittorent. Ik ben misschien wel al vijftien keer in Cochem geweest, maar nog nooit bij die burcht… ook niet tijdens vakanties aan de Moezel toen ik klein was. Eigenlijk is dat vrij raar, want ik houd erg van kastelen, burchten en hopen stenen op Duitse heuvels. Dus zo ontstond tijdens dit tripje het plan om eens een keer een week naar de Moezel te gaan met de trein. Volgens mij is dat een heul cool traject (van Koblenz naar Trier) en zeker het eerste stuk vrij spectaculair. En Cochem heeft een station, dus daar kun je dan een hotel boeken. Geen idee wanneer ik dat allemaal ga doen, maar het is vrij goed te regelen vanuit Utrecht en dus komt het op de Oneindige Lijst van Potentiële Coole Treintripjes. En als ik daar dan ben, dan kan ik allerlei bejaarde dingen ondernemen zoals een wijnboer bezoeken, Schnitzel en Kuchen eten, fietsen, kastelen bekijken en last but not least: een boottochtje maken. Klinkt als een ideale vakantie, echt waar.

Na ons oponthoud in Cochem tuften we verder, richting Trier. We maakten een stop in Zell am Mosel om daar wat wijn te kopen. Ik ben opgegroeid met Duitse wijn, we gingen vroeger vaak in de herfstvakantie naar de Duitse wijngebieden met zowat de hele familie (ja, dat waren veel mensen). Daar werd dan ook altijd goed ingeslagen voor Kerstmis. Ook maakten we ooit met de fanfare een concertreis naar de Moezel, waarbij er na afloop van het Platzkonzert een wijnproeverij was ergens op een helling. Dat mondde natuurlijk uit in een vrolijk bustripje. In Zell was het trouwens een stuk rustiger dan in Cochem. Het is ook een stuk kleiner en iets minder snoezig, maar het was leuk (en schaduwrijk) genoeg om even rond te wandelen. Ik houd altijd erg van de wijnranken die ze vaak in kleine zijstraatjes als een soort straatversiering gebruiken. Het geeft zo’n dorpje een heel eigen karakter.

De volgende en laatste stop was in Bernkastel-Kues. Ik heb echt een eeuwige liefde voor Bernkastel, want dat is echt een heel mooi dorp. En het is er veel rustiger dan in Cochem, intrigerend is dat altijd. Zeker gezien het feit dat het er aantoonbaar leuker is. Volgens papa ligt dat onder andere aan het tijdstip waarop we het altijd bezoeken (aan het einde van de middag/begin van de avond), maar ik vraag me dat af. Het was namelijk vakantie, vrijdagavond en aangenaam weer. Ik denk dat we het tripje een keer in omgekeerde volgorde moeten doen (in Bernkastel beginnen en in Cochem eindigen) om vast te stellen wat hier nou eigenlijk precies aan de hand is. En natuurlijk om een keer in dat winkeltje binnen te gaan waar ze Weihnachtsbaumprullaria verkopen, dat is door het tijdstip altijd al dicht als ik er ben. Nu moet ik het steeds doen met wat foto’s van het mooie marktpleintje. Verder niet erg, hoor. Kijk maar:

We doken daar een restaurant in voor een Schnitzel en na het eten maakten we nog even een rondje door het dorp. Ergens aan het einde van een straatje zag ik een paadje omhoog naar de wijnberg, waar je een goed uitzicht had op de burchtruïne bij het dorp. Ik liep naar boven en werd daar getrakteerd op een mooi uitzicht over het plaatsje, de Moezel aan de wijnbergen aan de overkant, waar het deel van het plaatsje ligt dat Kues heet. De burchtruïne (ook nooit geweest, trouwens) kleurde mooi rood in de avondzon. Ik kan je een dagje (of meerdere dagen) Moezel erg aanraden. Het is niet zo ver vanuit Nederland en je bent echt even in een heel andere omgeving, hoera! Het stikt er trouwens wel van de bejaarden, maar dat vind ik nooit zo’n probleem… alles beter dan als je over de influenza’s struikelt hè. Die allemaal dezelfde unieke foto willen maken. Wat dat betreft gaan bejaardenspots het nog helemaal worden de komende jaren, let maar eens op.