12 feb Dertien in een Dozijn: Amersfoort

Nu de winkels weer open zijn en je tenminste ergens naar de plee kunt tijdens een uitje… (ja nee, dat was een serieus probleem) besloot ik om maar eens op pad te gaan voor de volgende editie van Dertien in een Dozijn. En dus toog ik naar Amersfoort. Ik wilde namelijk nou ook weer niet meteen twee uur in de trein zitten, dus dit was een prima bestemming. Die trouwens bijna veranderde in een andere bestemming, omdat er treingedoe was, maar toen toch weer niet… het was wel een aanslag op mijn flexibiliteit, poe. Ik was wel eens eerder in Amersfoort. Eén of twee keer, dat weet ik eigenlijk niet precies. Maar ik kende het goed genoeg om te weten dat ik me er wel zou gaan vermaken, want Amersfoort is echt een mooie oude stad. Misschien wel een van de mooiere die we hebben in dit land. Zo. Ik heb gesproken. Op naar de foto’s.

MUURTEKST

Er staat nogal wat tekst op muren, kan ik jullie vertellen. Zo ook in Amersfoort. Door de hele stad kwam ik gedichten tegen van Amersfoortse stadsdichters. Ik heb er behoorlijk wat op de foto gezet, maar niets haalde het bij dit bord bovenop een horecapand (op dit bord staat trouwens steeds een andere tekst, bleek uit vooronderzoek). Ik pakte een OV-fiets om erheen te fietsen en was benieuwd welke wijsheid er tijdens dit tripje tot mij zou komen. Nou, let op. Hier komt ie: Mijn eieren zijn over datum. Ja nou, zeg dat. Hoe weet zo’n bord dat? Boh.

WILDPLAKKERIJ

Wildplakkerij vind je overal wel, maar ik moest deze keer goed zoeken om een paaltje te vinden dat er een beetje leuk uitzag in z’n omgeving, want het is toch het totaalplaatje dat het verschil maakt in dit project. Gelukkig vond ik er een met allerlei reclame én activisme erop (al zie je dat laatste op de foto niet echt, maar dat moet je maar van me aannemen) bij een grachtje achter een winkelstraat. Ik heb flink wat achterkanten van winkelstraten gezien in Amersfoort, minse. Daar gebeurt het. Dat is waar je de rode deur vindt. En heel veel andere toestanden.

VLAGGETJES

De vlaggetjes. Er is altijd een onderwerp waar je helemaal gek van wordt, omdat je niks fatsoenlijks kan vinden. Deze keer waren het de vlaggetjes. Het stikte in Amersfoort wel van de stadsvlaggen en dat was natuurlijk mijn oorspronkelijke plan, maar die waren er in Eindhoven nou net weer niet. Dus appte ik R. met de mededeling dat ik deze keer toch echt de stadsvlag op de foto ging zetten. En in deze straat waren er drie en meer dan een vlag zijn… jullie raden het al… vlaggetjes. Sommige onderwerpen worden nu al multi-interpretabel en dit was pas mijn tweede tripje. Het wordt nu al janboeltje, wat ik je brom (deze laatste graag lezen met de stem van het Polygoon-journaal).

STREET ART

Ik had wat vooronderzoek gedaan en er bleek een hele street art-fietstour te zijn in Amersfoort. Daarom had ik een OV-fiets genomen op het station (dat bleek trouwens sowieso verdomd handig), maar toen ik door de oude straatjes van Amersfoort aan het fietsen was, besloot ik eerst even zou kijken of ik ergens in de binnenstad wat street art zou vinden, want ik vond het er veel te leuk. En veel van die street art in Nederlandse steden vind je meestal op zo’n overdag uitgestorven hipsterterrein en daar had ik eigenlijk niet zo’n zin in. En kijk nou wat ik aantrof op een oude muur. Gewoon. Iets wilds. Nice.

BEDENKELIJKE HUURFIETSEN

Wat ik ook niet bedacht had, was dat verwerpelijke huurfietsen natuurlijk vooral een fenomeen zijn in echte studentensteden. Ik kon er nergens een vinden. Dus doen heb ik maar mijn eigen OV-fiets tegen een boom gepleurd en hem op de foto gezet met een watertje en de Onze Lieve Vrouwetoren op de achtergrond. Hoe idyllisch en toeristisch verantwoord. Er is verder weinig bedenkelijk aan de OV-fiets, maar als je heel kritisch bent, zou je natuurlijk op kunnen merken dat de kleurencombinatie van het geval nou niet echt optimaal is, esthetisch gezien. Geen idee hoe ik dit bij volgende edities op ga lossen, want ik heb nogal wat niet-studentensteden op de rol staan. We gaan het zien, vet spannend.

KUNST IN DE OPENBARE RUIMTE

Kunst in de openbare ruime vinden is nooit een probleem. Op de een of andere manier heeft het menselijk ras heel veel behoefte aan het verfraaien van de leefomgeving met vaak vrij onbegrijpelijke kunst. Maar gelukkig ben ik hier, dus ik zal dit konijn in de singel even voor jullie duiden: dit, beste minse, is een gestileerde weergave van Flappie, voor wie het einde verhaal is. Nadat deze wijsheid tot mij kwam, zeeg ik amechtig neer op een kei langs de waterkant (kunstduiding put een mens duidelijk uit) en ik besloot om daar even de administratie bij te werken op mijn telefoon. Ik ben namelijk als de dood dat ik een onderwerp vergeet te fotograferen en dat thuis pas ontdek. Terwijl ik mij vlijtig van mijn taak kweet, poepte er trouwens een vogel op mijn hand. Het was weer een prachtig avontuur, moet ik zeggen.

JUGENDSTIL OF IETS DAT DAAR OP LIJKT

De Jugendstil is niet zo moeilijk te vinden als je vooronderzoek doet thuis. In een van de winkelstraten bleek een Jugendstilpand te liggen dat nog niet zo lang geleden gerestaureerd is. En hoera, er zat een horecagelegenheid in, dus daar ben ik maar meteen een Croque Monsieur gaan eten toen ik honger kreeg. Ik hoopte eigenlijk dat ik wel even op de tweede verdieping kon gaan zitten, want ik wilde die mooie ramen van binnenuit bekijken en misschien zelfs wel op de foto zetten, maar de bovenverdieping was niet open. Natuurlijk snap ik dat wel, zo druk was het nou ook weer niet in de stad.

REGENBOOG

Ja, de regenboog. Die is dus overal als je erop begint te letten. Ik zette er een aantal op de foto, maar koos uiteindelijk voor deze leuke, ouderwetse winkelpui met regenboog-detail. Ik houd altijd van oude puien, dat geeft wat karakter aan een winkel en aan de straat waar de winkel zich bevindt. Ik ben namelijk een oerconservatieve winkelbezoeker (echt, ik ben een ontzettende boomer als het op winkelen aankomt, ik koop nooit wat online, doe normaal man) en ik waardeer het dan ook altijd erg als er nog winkels zijn die afwijken van de eenheidsworst die door de Nederlandse winkelstraten waart. We hebben wel genoeg Primark-achtigen. Vind ik.

LELLIKE LAMPJES

Lellike lampjes. Ook weer zo’n multi-interpretabel onderwerp. Want wat is lellik? En wat is moi? Kijk, ik doe dat heel slim. Nu kan ik elk lampje op de foto zetten en het als lellik bestempelen. Zoals deze gekleurde lampjes boven een straatje vol kroegen. Misschien was het slimmer geweest als ik de categorie gewoon ‘lampjes’ had genoemd, maar ja. Ik vind het gewoon leuk om ‘lellik’ te zeggen. Dat is m’n inner-nep-Brabo, denk ik. LELLIK!!!

RODE DEUR

In Amersfoort stikte het van de rode deuren. Er was zelf een heel rood huisje, inclusief rode deur. Ik bleef maar rode deuren fotograferen. Dat is trouwens echt een beetje een rare bezigheid, voordeuren op de foto zetten. Misschien sta ik nu ergens in een Amersfoortse buurtapp als een verdachte vrouw die voordeuren fotografeert om later in te breken, of zo. Maar geen zorgen, minse. Ik maak gewoon foto’s van rode deuren in verschillende Nederlandse steden. Zo ben ik nou eenmaal, niks aan te doen. Wil je dit liever niet? Verf je deur dan groen of zo.

GEEL

Iets geels vinden is ook niet de moeilijkste opdracht van dit project. Gele dingen zijn er in overvloed. Maar het is wel altijd een kunst om er dan een te vinden die ook een beetje leuk is. Dit bankje zag ik ook ergens in een straatje buiten het winkelgebied. Nu ben ik dus aan het googlen naar gele tuinbankjes. Wat echt een beetje belachelijk is, want ik heb niet eens een tuin. En op dat crappy balkon aan de achterkant van mijn huis wil je nog niet kapot gevonden worden, zelfs niet als er een geel bankje staat. Maar kijk nou. Wat een gezellig, ook dit muurtuintje aan de gevel.

PLAATSNAAM 2.0

De laatste foto die ik nam, was die van de plaatsnaam. Ik had wel al een paar keer het woord Amersfoort gezien, maar heel erg vrolijk werd ik er niet van. Ik besloot om eerst maar iets te gaan eten en dan nog even naar de plaatsnaam te zoeken. Dus ik zette mijn OV-fiets in het steegje tegenover het Jugendstilpand en boog voorover om mijn ketting vast te maken aan de fietsenstandaard. Toen viel mijn oog op de fiets naast de mijne. Ik besloot ter plekke dat ik er ook wel meteen klaar mee was, eigenlijk. Dit ging ‘m worden. Weinig fancy en ook nog sluikreclame bovendien, maar ik had honger.

HUISNUMMER 21

In vrijwel het hele centrum van Amersfoort zag ik huisnummers in deze stijl. Wat een eensgezind volk daar, huisnummergewijs. Toen ik na het fietsen van een paar rondjes had vastgesteld dat er weinig exotisch te vinden was op het gebied van huisnummers, heb ik meteen de eerste 21 die ik kon vinden op de foto gezet. Je moet namelijk wel pragmatisch zijn met zo’n project en aangezien perfectionisme mij echt totaal vreemd is (zie de vorige foto), heb ik altijd behoorlijk het tempo erin met dit soort dingen. Want je weet dat je uiteindelijk honger krijgt en dan moet alles er wel zo’n beetje opstaan, zodat je met een gerust hart ergens een tosti kan eten. Of kroketten. Of iets anders dat ik thuis nooit heb.