Dertien in een Dozijn: Delft
2570
post-template-default,single,single-post,postid-2570,single-format-standard,bridge-core-3.1.3,qode-page-transition-enabled,ajax_fade,page_not_loaded,,qode-title-hidden,qode-theme-ver-30.2,qode-theme-bridge,disabled_footer_top,qode_header_in_grid,wpb-js-composer js-comp-ver-7.3,vc_responsive,elementor-default,elementor-kit-15645

Dertien in een Dozijn: Delft

Ik besloot nog even snel naar Delft te gaan in het kader van Dertien in een Dozijn voor de vakantie officieel losbarst en de wat toeristischere steden van ons land helemaal overlopen zijn met dagjesmensen. Ik was wel al vaker in Delft. Als kind, om dooie Oranjes te gucken natuurlijk (nou ja, niet echt hè, dat hele circus bleek te draaien om een protserig monument in een kerk, ik vind de Kapuzinergruft in Wenen leuker) en later toen ik studeerde kwam ik er af en toe omdat A., een van mijn beste vriendinnen van de middelbare school, er studeerde. Zo was ik er ooit eens voor een gala van het studentenkoor en -orkest daar, omdat A. daar lid van was en me had uitgenodigd. Vriend R. van school was toen toevallig voorzitter daar en ik van het koor in Nijmegen, dus wij zo van: hahaha, auwieje nae, wat toevallig!
Het meest memorabele aan dit laatste bezoek aan Delft (in 2002, denk ik) was trouwens de storm die me de dag erna belette om fatsoenlijk in Sittard te komen, want de oma was jarig en we zouden ergens in de buurt van Sittard gaan eten om dat te vieren. Helaas was het onmogelijk om verder te reizen dan Weert, dus toen is papa me daar maar komen halen, nadat ik al 7 (!) uur onderweg was met treinen en bussen. Dat avontuur zou ik eens op moeten schrijven, maar nu niet. Tijd voor foto’s!

MUURTEKST

Het was even zoeken naar een muurtekst, want behalve een gedicht op het woonhuis van H.C. Poot lijkt Delft (gelukkig) nog niet ten prooi gevallen aan het inmiddels nogal obligatoire muurgedicht in Nederlandse steden. Ja nee sorry, ik geloof dat ik sinds Leiden een beetje een hekel heb gekregen aan poëtische teksten op wanden. Op een leuk pleintje waar ik nog even op het terras zat voor een Kaffee und Kuchen zag ik deze opdracht. Want dat vind ik het eigenlijk wel. Wees blij! Het is mij op het lijf geschreven, maar als je natuurlijk niet zo blij bent, hoeft het niet per se van mij, hoor. Ik zou er wel graag wat aan toevoegen: en schijt nooit op andermans dag! Ja nee, die toevoeging zou echt positief bijdragen aan een prettige omgang tussen mensen in het leven van alledag. Denk ik.

WILDPLAKKERIJ

In studentensteden is altijd veel wildplakkerij, zo dus ook weer in Delft. Ik koos deze omdat dit een rode deur is met stickers en ik ben altijd fan van foto’s met gecombineerde thema’s. Jammer dat dit huisnummer 19 was en niet 21, want anders had ik drie-op-een-rij gehad. Dat is me nog niet gelukt. namelijk. Ik ben best wel een nerd. Of gewoon een beetje obsessief aangelegd. Waarschijnlijk allebei. Ik vermoed een oorzakelijk verband. Ja.

VLAGGETJES

Teringjantje, ik heb me helemaal rot gezocht naar vlaggetjes. Maar op het pleintje van de Kaffee und Kuchen vond ik ze dan eindelijk! Ik besloot daarom ook maar om daar een drankje te gaan doen en even wat kleins te eten. En kijk nou toch, Delano de Duif was er ook. Hij was zeker helemaal met me meegevlogen vanuit Utrecht. Delano en ik hebben namelijk een sterke band. Hij schijt altijd op mijn raam en dan roep ik: ‘Auwmök Delano, mot det noe?’ en voor je het weet ben je eeuwig aan elkaar verbonden en volgt zo’n beest je overal.

STREET ART

Er was ook best wel wat street art in Delft, maar niet overdreven veel. Ik vond het wel een goede balans, want op sommige plekken in het land hebben ze het wel ontdekt, hoor. Deze mural zat ergens in een steegje en was veel groter dan dit tafereeltje. Maar ik vond het marsmannetje (?) met de feestmuts wel geinig. En ook dat zijn poten/benen/voeten/dingese een stukje doorlopen op de stoep. Ik houd altijd wel van dit soort details.

BEDENKELIJKE HUURFIETSEN

In Delft stikt het van de grachten. En van de studenten en dus van de bedenkelijke huurfietsen. Als zo’n fiets in stilstand is, zie je ‘m opvallend vaak in combinatie met een gracht. De bruggetjes en railings langs de grachten zijn namelijk een welkome fietsenstandaard, dat snappen jullie ook. Ik heb geloof ik wel zes of zeven foto’s gemaakt van zo’n fiets bij het water. Uiteindelijk heeft deze foto de selectie gehaald. Wat rood in de voorgrond haalt toch altijd de foto wel op, moet ik zeggen. Dan dient zo’n fiets tenminste nog ergens voor.

KUNST IN DE OPENBARE RUIMTE

Ik laat me altijd graag verrassen door kunst in de openbare ruimte, want daar hoef je vaak niet lang naar te zoeken in Nederlandse steden. Ik had al een paar kunstwerken op de foto gezet totdat ik opeens naast de Nieuwe Kerk belaagd werd door twee gigantische blauwe eieren.
‘Boe!’ zeiden de eieren, maar ik schrok niet, want ik had ze natuurlijk al lang aan zien komen. Nogal moeilijk te missen, deze eieren.

JUGENDSTIL OF IETS DAT DAAROP LIJKT

Voor de Jugendstil had ik thuis weer wat vooronderzoek gedaan natuurlijk en al snel bleek dat de Gall & Gall in een Jugendstilpand zat. Dus daar stond ik, net even na 11. Aan de Delftse grachten te googlen waar de Gall & Gall zich bevond. Het was curieus, maar ook weer niet als je de context weet, want ik heb die hele Gall & Gall natuurlijk helemaal niet van binnen gezien. Dat had ik misschien wel moeten doen, bedenk ik nu. Want een foto van de ramen die erin zaten, was van binnen naar buiten natuurlijk veel mooier geweest.

REGENBOOG

Ergens in het begin van mijn voettocht door Delft had ik ergens een vogelhuisje in regenboogkleuren op de foto gezet.
‘Mooi,’ dacht ik, ‘Dat kan van mijn lijstje!’
Ik word altijd heel doelgericht van het afwerken van zo’n lijstje, ik hou van lijstjes. Maar toen ik terug liep naar het station zat daar een dame te werken aan deze schildering op een elektriciteitskastje of zo. Nou, hoe mooi is dat? De spontane dingen die je zoal op je pad tegenkomt, zijn soms heel bijzonder.

LELLIKE LAMPJES

Ik krijg echt een sik van die lampjes, dat mogen jullie best weten. Ik zeur er volgens mij al drie edities over. Ik fotografeer onderweg maar zoveel mogelijk lampjes, dan heb ik tenminste iets, maar echt lellik zijn ze meestal niet, het zijn gewoon lampjes. Op z’n slechtst zou je ze ‘neutrale lampjes’ kunnen noemen. Maar toen trof ik op het Wees blij-pleintje deze megagrote schemerlamp met perziken erop. Je kunt zeggen: dit is ook niet echt lellik, Elise. Maar desondanks denk ik niet dat veel van jullie deze in je tuin zouden zetten, of wel soms? Hmmm.

RODE DEUR

Ik word echt zo blij van rode deuren en gelukkig zijn er best wel veel mensen in Nederland die rode deuren hebben, ontdek ik nu. In Delft zag ik zelfs een heel stuk van een straat met rode deuren, mijn kleurenhartje werd er helemaal blij van. Deze nummer 98 was niet in die straat, trouwens. Het was één van de eerste foto’s die ik nam en hij heeft de selectie gehaald, joechei! Nou ja, samen met de stickerdeur dan, dat is een verstekeling.

GEEL

Ik zag een idyllisch hoekje bij de Nieuwe Kerk met daarin een gele boot. Ja nee, dan is het toch snel bekeken qua foto, moet ik zeggen. Hier kan niet zoveel mis aan gaan: een schattig oud huisje, een stukje kerk, een waterke met plompebladeren erin, een paars bloeiende struik, een Hollandsch bruggetje en wat vers groen. En een molen! Zoveel dingen te zien hier, misschien laat ik er wel een puzzel van maken. Joe.

PLAATSNAAM 2.0

Deze keer besloot ik me wat eerder in de wandeling te concentreren op een leuke weergave van de naam van de stad. Ik heb nu al twee keer gehad dat ik op het einde van mijn wandeltocht me nog rot lag te zoeken naar een beetje een originele weergave van de plaatsnaam en dan kun je natuurlijk alleen maar iets in Comic Sans vinden, of zo. Maar hier zat ergens in een steegje een mural in Delfts blauw, waar onder andere ook Willem de Zwijgert en het Meisje met de Parelt op afgebeeld waren. Nou, hij is fijn.

HUISNUMMER 21

Ik ben altijd blij als ik vrij snel een originele huisnummer 21 vind, want het voegt niet per se een prettige dimensie aan je stadswandeling toe als je de hele tijd loopt te kijken bij welk nummer je bent en of 21 dan nog ver is. Of dat je moet gaan nadenken of je over moet steken en waar dan in godsnaam? Zeker in steden met grachten is dat een veelvoorkomend probleem. En als je dan ein-de-lijk ter hoogte van 21 aankomt, dan is er vaak een duf bordje. Of zelfs helemaal geen bordje, want dat is me deze keer overkomen. Nummer 19 en dan nummer 23. Verwarring alom. Het was vast een onzichtbaar huis waar wizards wonen, anders weet ik het ook niet.