15 sep Dertien in een Dozijn: Deventer
Voor de start van mijn nieuwe baan wilde ik graag nog een stadje of twee bezoeken voor Dertien in een Dozijn. Maar ja, toen ging de NS staken en vielen een aantal van mijn plannen in het water. Nou ja, spreekwoordelijk water dan… want we komen niet om in de nattigheid dit jaar, laten we daar maar op houden. Toen de NS weer reed, sprong ik dan ook met wild om mij heen maaiende armpjes in de trein naar Deventer, want dat was een van de steden op mijn lijstje. Een lijstje dat ik inmiddels trouwens kwijt ben, ik heb geen idee in welke van mijn drieduuzend opschrijfboekjes ik het neergepend heb. Dus ik doe maar wat. Ik heb ook geen idee hoeveel steden ik al gehad heb, dat ga ik na afronding van dit blogje eens even tellen. Kortom, dit project is weer eens ouderwetse chaos en dat voelt wat vreemd na een jaar een strak regime van gelijkmatige dagen, maar ook wel weer vertrouwd. Ik was al vaker in Deventer, trouwens. Toen ik nog in Nijmegen woonde, kwam ik er regelmatig. Meestal met hetzelfde doel, maar meer daarover lezen jullie verderop in het verhaaltje. Zo houd ik de spanning erin, hè.
MUURTEKST
In Deventer zag ik een muurtekst bij de kerk, maar nu eens van een hele andere aard dan een hippe tekst of een muurgedicht. Ik denk dat dit het monument ter nagedachtenis aan de Tweede Wereldoorlog is. Zij hebben door hun sterven meer gegeven dan veler jaren som ons geven kon. Ik vind het een mooie zin en er zit een dijk van een waarheid in opgesloten die ik denk ik altijd wel met me meedraag als het op de oorlog aankomt, maar die ik zelden zo mooi geformuleerd heb gezien. Een bijzondere muurtekst deze keer, dus.
WILDLAKKERIJ
Ik heb me deze keer werkelijk rot gezocht naar wildplakkerij. Ik zag wel wat kastjes en lantaarnpalen waarvan ik dacht: ‘Ja, daar heeft ooit wel een sticker opgezeten, ja!’, maar de gemeente Deventer had duidelijk recentelijk nog een grote schoonmaakactie gedaan. Ik begrijp dat op zich wel (het is een mooi stadje, dus je wil niet te veel lelijke stickers), maar jullie weten intussen wel dat ik niet zo van dat aangeharkte ben. En hier was het ronduit irritant. Dus fotografeerde ik een paaltje met een sticker van een ‘feest café’ en terwijl ik liep te huiveren bij de gedachte aan een spatiefout op mijn website, kwam ik op terugweg richting het station onderstaande deur tegen. Hoe dichter je bij een station komt, hoe ruiger het wordt hier in Nederland, daar moet je maar eens op letten.
VLAGGETJES
Eén van de onderwerpen waar ik inmiddels een soort haat tegen heb ontwikkeld, zijn de vlaggetjes. Maar in Deventer had ik ze heel snel gevonden. Ik liep wat besluiteloos rond (ben ik goed in) en toen zag ik ze opeens hangen bij een nog leeg terrasje, vlak bij een kerk. Ik dacht: ‘Laat ik deze maar meteen vastleggen, het zijn er maar een paar… maar het zijn vlaggetjes!’ Achteraf bleek dat een wijs besluit, want verder heb ik natuurlijk weer geen enkel vlaggetje gezien daaro.
STREET ART
Een aantal weken geleden had ik al op instagram gezien dat mijn vrienden van De Strakke Hand een mural hadden gemaakt in het centrum van Deventer en dat was eigenlijk de aanleiding voor mij om naar Deventer te gaan voor dit project. Aangezien ik geen lijstje meer heb, moet ik af en toe herinnerd worden aan de steden die aanvankelijk wel op dat lijstje stonden. Ik had niet echt uitgezocht waar de mural precies was, omdat ik vermoedde dat ik er wel tegenaan zou lopen en dat was ook zo. Ik weet eigenlijk niet of er nog andere street art was, daar heb ik helemaal niet meer op gelet of onderzoek naar gedaan. Ach ja, weer een reden om nog eens terug te gaan. Deventer is echt een leuke stad, namelijk. Kan ik jullie echt aanraden.
BEDENKELIJKE HUURFIETSEN
Wat ik natuurlijk ook niet kon vinden in Deventer, waren bedenkelijke huurfietsen. Prijs jezelf gelukkig, Deventer…. het leven is echt beter zonder bedenkelijke huurfietsen in het straatbeeld. Maar de volgende vraag is dan natuurlijk meteen: wat voor een fiets zet ik dan wel op de foto? Nou, een OV-fiets bijvoorbeeld. Ik was op een gegeven moment bij het stadhuis wat artistieke foto’s aan het maken bij een waterpartij op het binnenpleintje toen er opeens een man op een OV-fiets opdook. Nou, dan moet je snel handelen, hoor. Gelukkig is snel handelen mijn middelste naam. Daar heb je verder niet zoveel aan, behalve in dit soort situaties en als er iets in de fik staat.
KUNST IN DE OPENBARE RUIMTE
Tijdens mijn wandeling stuitte ik op een gegeven moment op dit kunstwerk met een beeltenis van Johannes van Vloten, een van de grondleggers van het Humanistisch Verbond. Ik kende de hele man niet, maar ik las deze belangwekkende informatie op een bordje naast het kunstwerk. Na een google-zoektocht raakte ik gefascineerd. Deze meneer was onderlegd in nogal wat zaken, waaronder ook de Nederlandse taal- en letterkunde. Zijn oudste dochter trouwde met Frederik van Eeden en zijn jongste met Albert Verwey, dus hij zat duidelijk in het circuit. Zijn oudste zoon richtte trouwens Hoogovens op en de rest deed ook allemaal interessante dingen. Ik zie hier dus een vuistdikke familieroman in, maar ik denk voorlopig niet dat ik ‘m ga schrijven… ik ben even te druk met m’n fossielenfillempies en de begrafenis van Liz, sorry.
JUGENDSTIL OF IETS WAT DAAR OP LIJKT
Toen ik in Nijmegen woonde en naar Berlijn ging, stapte ik altijd in Deventer op de Berlijntrein. En aangezien ik de grootste neuroot van het westelijk halfrond ben, was ik altijd al twee tot drie uur van te voren in Deventer. De eerste keer heb ik mijn tijd op het station uitgezeten, maar de daaropvolgende keren sleepte ik mijn koffertje achter me aan naar het centrum en liep daar wat rond. Vandaar dat Deventer niet helemaal nieuw voor me is. Het was wel fijner rondlopen daar zonder dat je een koffertje mee hoeft te zeulen, trouwens. Meestal at ik ook een taartje bij de V&D voordat ik terug ging naar het station. Het is me toen nooit opgevallen, maar die V&D zat dus in een Jugendstil-pand. Is de cirkel toch weer rond.
(God, ik mis de V&D. Zonder mij was het warenhuis drie jaar eerder al omgevallen. Elise redt de wereld met taartjes. Joe.)
REGENBOOG
Ik hoop natuurlijk stiekem een keer op een echte regenboog tijdens een van mijn tripjes. Dat gebeurt waarschijnlijk niet, maar hier viel mijn oog opeens op een weerspiegeling in een voetgangersbord toen ik de parapluutjes boven een van de winkelstraten wilde fotograferen.
‘Ik kijk graag jouw foto’s,’ zei mijn oom dit weekend nog, ‘Jij ziet altijd dingen die andere mensen niet zien.’
Ik vind dit daar wel een voorbeeld van. Opeens waren ze daar. Echte regenboogkleuren. Op een werkelijk stralende dag. Nice.
LELLIKE LAMPJES
Ik ben ook geen fan van de lampjes-categorie, maar ik heb er weer een draai aan weten te geven. Dit was een café met de naam ‘Dorst?’ en dat gegeven stond op de gevel in lellike lampjes. Nu vind ik dit soort lampjes als gevelverlichting niet per se lellik, maar ik zou dit bijvoorbeeld niet in mijn huis hangen. Alhoewel dat wel een interessante draai kan geven aan je interieur en een uitdaging kan bieden aan het gebruik van de ruimte.
‘Waar kan ik zitten?’
‘Nou, tante Toos… tussen de S en de T is nog wel plaats. Beetje proppen en een zonnebril opzetten, maar verder gaat dat best.’
RODE DEUR
Natuurlijk vond ik ook weer een rode deur. Dit onderwerp is altijd mijn minste probleem, want rode deuren zijn overal. Ik was me daar nooit zo bewust van tot ik dit project opnieuw opstartte en dit als een van de thema’s koos. Gevels zijn vaak niet zo kleurig in Nederland (Deventer uitgezonderd, trouwens… zoveel leuke, gekleurde huisjes daar), maar met deuren en kozijnen zijn we een stuk wilder met z’n allen. Nou. Poe.
GEEL
In Deventer hangen parapluutjes boven bepaalde winkelstraten. Dat is al heel lang zo, ik kan het me tenminste herinneren van de laatste keer dat ik in Deventer was. Ik woonde toentertijd nog in Nijmegen, dus dat is minstens zeven jaar geleden nu. Omdat ze zo kenmerkend zijn, besloot ik om een geel parapluutje op de foto te zetten voor het thema ‘geel’. Het is een beetje een vreemde foto met die strakblauwe lucht en dat rare oud-Hollandsche menneke op de gevel. Maar zo zie je het weer eens van een andere kant, toch?
PLAATSNAAM 2.0
Ergens in de stad zag ik plots DVNTR op een raam staan bij een winkeltje. Dat vond ik leuk voor deze categorie, want ik ben ook altijd op zoek naar een beetje een originele weergave van de stadsnaam en dat houdt vaak ook niet over in de praktijk. Voor de volgende editie van dit spektakel (want die komt er… ooit) moet ik echt op zoek naar betere categorieën. Ik bedacht tijdens dit tripje dat een categorie met rare verbodsborden ook wel een goeie is, want er mag echt heel veel niet in Nederland. Als je die bordjes overal moet geloven, tenminste.
HUISNUMMER 21
Veel vrolijkheid bij huisnummer 21 deze keer. En ik vond ‘m eigenlijk meteen nadat ik bedacht had dat ik een nummer 21 moest vinden. Het gekke is namelijk dat je nooit spontaan tegen een nummer 21 aanloopt tijdens zo’n wandeling. Iets geels of een rode deur zie je meteen, maar blijkbaar is je hoofd niet ingesteld op huisnummers. Om deze foto te maken, moest ik half in de nek van een vrouw gaan hangen die daar op een bankje zat, maar ik besloot om het toch maar te doen, anders had ik daar nu nog rondgelopen. Ik denk trouwens dat de persoon van dit huis een keer in Zuid-Frankrijk is geweest, daar heb ik dit soort bordjes wel eens gezien. Of ik beeld me dat in, dat sluit ik niet uit. Jullie kennen me inmiddels.