04 jul Amalia’s eerste tiaramomentje

Eigenlijk had ik  geen zin meer om over de rojalties te schrijven, maar toen Amalia een paar weken geleden haar eerste tiaramomentje had, dacht ik: Maar rojaltiebling! Dat is wel leuk!
Dus helaas voor alle republikeinse sujetten die deze webzijde frequenteren: ik ga hier toch nog gewoon rojaltieverhaaltjes tijpen, want over rojalties is altijd wel wat te melden en zeker over de diamanten, parels en andere kostbare toestanden die in allerlei Europese kluizen rondslingeren, want die dingen hebben vaak een hele geschiedenis en dat is wat ze zo boeiend maakt. Vind ik dan, hè. Maar ik heb wel meer gekke interesses, dat zullen jullie ondertussen ook wel door hebben.

Vandaag gaan we het hebben over de tiara (of het diadeem, dat is een ander woord voor hetzelfde… ik las weer een hoop kwatsj laatst) dat Amalia droeg tijdens haar eerste tiaramomentje: de huwelijkstiara van haar moeder, die met die sterren. Nu moeten jullie weten dat de Oranjes nogal veel juwelen rond hebben slingeren. Dat komt doordat Willem III zijn tweede vrouw Emma (die 41 jaar jonger was, ieuw) paaide met veel bling. En aangezien Emma maar één dochter had (Wilhelmina) die ook maar één dochter had (Juliana) bleven de juwelen in de familie. Juliana bleek een slim plan te hebben (zij had immers vier dochters) en stopte alle juwelen in een stichting waardoor ze allemaal behouden blijven voor de kroon en iedereen in de familie er gebruik van kan maken. Vast heel uitgekookt belastingtechnisch, maar daardoor kun je met de Oranjes wel altijd uitgebreid rojaltieblingwatsjen, dus mij hoor je niet klagen. Door deze stichting ligt er namelijk een rojaltieblingberg in de kluis van de Oranjes. Hij is niet zo groot als de rojaltieblingberg van de Engelsen, maar ik denk wel dat ie om de tweede plek strijdt met Zweden, waar ze ook zo’n stichting hebben.  Voor de ontstaansgeschiedenis van Amalia’s tiaramomentje gaan we in de rojaltieblingberg op zoek naar een stel broches met parels, die in de familie terecht zijn gekomen via koningin Sophie, de eerste vrouw van Willem III. Koningin Wilhelmina droeg deze broches wel eens, want ja… het slingerde toch maar wat rond in die rojaltieblingberg, hè. Dan kun je ze ook best af en toe dragen, natuurlijk.

Ergens rond 1965 liet koningin Juliana een tiara maken van vijf van deze broches. Ze droeg deze de eerste keer zelf tijdens een staatsbanket, maar het juweel maakte pas echt furore tijdens het huwelijk van prinses Margriet met Pieter van Vollenhoven in 1967. De broches lijken wel een beetje op margrietjes, dus ik denk dat de prinses daarom haar oog erop had laten vallen. Ja nee, jullie hebben geluk vandaag… het is weer duiding van de bovenste plank hier op het culturele tankstation.

Een ander belangrijk tiaramomentje waarbij dit parelknoopdiadeem (want zo heet ie in de officiële boeken) de rojaltieblingberg verliet, was natuurlijk de inhuldiging van koningin Beatrix in 1980. De grap met Beatrix is dat ze al die jaren als prinses en koningin heel veel tiara’s gedragen heeft en nog steeds draagt, maar dat je altijd de helft van het juweel niet ziet, omdat ze begraven worden in haar helm. Zo ook deze tiara op deze historische dag. Ik ben blij dat de Max geen helm draagt, nu kan ik de juwelen tenminste in al hun glorie bewonderen. Ik ben veel van die diademen pas gaan waarderen sinds zij ze draagt. Máxima is in feite de grondlegger van mijn rojaltieblingobsessie. Sorry Trix!

Vele jaren later verschijnt Máxima dan eindelijk ten tonele, de grootste ekster uit de hele geschiedenis van het Huis van Oranje. Ze droeg al eens een nieuwe versie van een oude tiara voor ze met Willem-Alexander trouwde, dus het was eigenlijk niet zo’n verrassing dat ze met een nieuwe versie van het parelknoopdiadeem op de proppen kwam tijdens haar huwelijk. Maar deze keer waren de broches geen onderdeel van de tiara, maar waren vijf diamanten sterren uit de nalatenschap van koningin Emma op de basis van de tiara geplaatst. Nifty! Als ik hier een animatie van had gemaakt (dat was ik eigenlijk van plan, met gekke stemmetjes en alles… maar dat bleek te ambitieus met mijn ouwe, gare computer) dan had ik nu Wilhelmina weer in beeld gebracht en haar laten zeggen dat ze overal juwelen heeft slingeren, maar ja… tussen droom en daad en zo. Daarom moeten jullie het doen met een plaatje van de traan, dat moment biedt altijd een goede blik op de tiara.

En dan zijn we nu eindelijk aanbeland bij de aanleiding van dit verhaal: Amalia’s eerste tiaramomentje. Amalia droeg een paar weken geleden haar eerste tiara tijdens het verjaardagsfeestje van Ingrid Alexandra van Noorwegen, die ook haar eerste tiaramomentje had. Net als Elisabeth van Bels. Jullie rojaltieblingwatsjer was helemaal gelukkig (die Scandinaviërs weten tenminste hoe je goede feestjes geeft) en zwatelde er lustig op los op een discord-server met een paar van haar rojaltieknexies die ook al wat langer in deze business zitten en met wie het altijd goed zwatelen is. Zeker over tiara’s en zo, want ook al is je obsessie nog zo obscuur… er zijn altijd anderen om eens lekker therapeutisch mee te praten. Een paar dagen na het gala in Noorwegen werd duidelijk dat Máxima Amalia een aantal opties had gegeven uit de rojaltieblingberg (ik ben zo benieuwd welke allemaal) en dat Amalia haar moeders huwelijksdiadeem had gekozen. Wat ook wel schattig is, toch?

Nou, dit was het verhaal over het parelknoopdiadeem en z’n belangrijke verschijningsmomenten. Over een tijdje ga ik een ander juweel bespreken, misschien niet eens Nederlands. Maar dat gaat nog heul lang duren, want het maken van die illustraties is echt teringveel werk (ik heb er zeker 12 uur aan zitten werken, hou op met me), ik vind eigenlijk dat ik daar wel een applausje voor verdiend heb, ja. Ook van republikeinse sujetten, nondeju.