23 mrt De rojaltie-boemerang

Ik vond het weer een keer tijd worden voor een rojaltieverhaaltje. Maar daar komt ook meteen een dikke, vette aap uit de mouw: ik ben even klaar met rojaltieverhaaltjes. Of dat aan de rojalties ligt, is trouwens maar zeer de vraag. Ik heb namelijk echt de aandachtspanne van een champignon, dus dat ik al tot vier verhaaltjes over hetzelfde gekomen ben, is echt een prestatie van wereldformaat. Daar ligt ook meteen de uitdaging van dit blog en eigenlijk voor alles wat ik doe. Ik wil aan verschillende projecten werken en dingen in de breedte doen, maar ik weet ook aan het kerkhof van gesneuvelde projecten op mijn harde schijf dat het het gevaar van totale desinteresse in alles op deze website ook op de loer ligt.

Maar ja. Het maken van het plaatje is nog steeds leuk. Een beetje rommelen in photoshop is gewoon een van mijn favoriete bezigheden. En het ‘namaken’ van outfits van de Max is lekker doelgericht. De koningin is verworden tot een soort digitale barbie die ik kleertjes aan kan trekken. Maar! Zoals altijd zit er meer onder de oppervlakte. Op deze manier verbeter ik doelgericht mijn photoshopskills, maar word ik ook gedwongen om te kijken hoe zo’n kledingstuk in elkaar zit. Op de een of andere manier vertaalt dat zich in mijn hoofd direct naar hoe je dat op een naaimachine zou kunnen doen. Niet dat ik de jurk hiernaast nou na ga maken (dat zou pas een van de pot gerukt project zijn, hahaha), maar ik heb het gevoel dat het zeer specifiek kijken naar deze dingen ergens aan bij gaat dragen in de toekomst. Zoals alles wat ik doe op een gegeven moment wel ergens aan bijdraagt. Al is het maar het winnen van een pubquiz of dat ik af en toe tegen vrienden of familie kan zeggen: ‘Wist jij dat niet? Belachelijk! Basiskennis!’

Bij deze outfit heb ik niet eens een koninklijke anekdote, misschien dat dit samenhangt met het feit dat ik geen zin heb om dit verhaaltje te tijpen en dat het weer eens gaat over het proces in dat gekke hoofd van mij. Maar goed, laat ik een poging doen. Máxima droeg deze jurk tijdens de festiviteiten rondom de bruiloft van prinses Märtha-Louise van Noorwegen in mei 2002. Ik weet nog dat ik er toen helemaal weg van was, dit was namelijk een jurk in gifgroen en paars, met een interessante halspartij en hysterische oorbellen. Ik hou van hysterisch, dat heb ik altijd al gehad. Zo vonden mijn moeder en ik een keer foto van mijn groep acht-kamp, waarop je een groep donkergeklede kindjes ziet en in het midden een of andere gekke hysterische clown in achttien kleuren. Ik deel mijn liefde voor kleur met veel rojalties (ik denk dat daar ook deels de fascinatie zit, eerlijk gezegd) en met name met de Max, want die valt nou eenmaal niet zo goed weg tegen de achtergrond.

Is dit de laatste rojaltie-outfit in mijn photoshopproject? Of pak ik het in de toekomst weer op? Je weet het maar nooit met mij, want de rojaltie-obsessie is net een boemerang. Elke keer als ik denk dat ik ‘m ver genoeg weggegooid heb, zeilt ie door een ander raam weer naar binnen.